Sinds zo’n acht maanden zie ik mijn liefje weer, in romantische zin. Beiden zijn/waren we onveilig gehecht (allebei angstig vermijdend; ik meer neigend naar angstig gepreoccupeerd, hij meer naar afwijzend vermijdend). Vijf jaar geleden startten we met daten en inmiddels is het de derde keer dat we het samen proberen. Dit keer is het echter geen proberen meer, maar gaan we er allebei voor. De vorige twee keren twijfelde hij teveel, waardoor ik de kans niet kreeg me veilig bij hem te voelen. Althans, dat is mijn versie van het verhaal. Zijn versie is dat mijn energie niet relaxed was, dat ik vol angst en (ingehouden) boosheid jegens hem leek te zitten, en hij daardoor bleef twijfelen. Het zal beiden waar zijn.
We denken eigenlijk dat vooral de timing een grote rol speelde.
Hij kwam net uit een lange relatie, die erg naar was afgelopen. Er zat nog een hoop verdriet en verwarring in hem. Hij probeerde zichzelf weer terug te vinden. En dat deed hij het liefst niet in zijn eentje, maar met fijn vrouwelijk gezelschap. Zo nu en dan werd dat meer dan een paar nachtjes plezier, zo ook met mij. We vonden elkaar te leuk om het niet te willen proberen, maar eigenlijk was hij daar nog helemaal niet klaar voor.
Ikzelf kwam ook net uit een turbulente fase van twee jaar, waarin ik een relatie had proberen te laten werken, die weinig kans van slagen had. Ik was daar helemaal kapot van. Ook ik kon maar lastig alleen zijn, en rolde van de ene in de andere romance, zonder mezelf de kans te geven eerst eens tot rust te komen en de boel te verwerken.
Inmiddels hebben we allebei ruim de tijd gehad om onze vorige relatiebreuken te verwerken, en ook de daaropvolgende mislukte pogingen tot relaties een plekje te geven. We hebben daarnaast allebei aan persoonlijke ontwikkeling gedaan en ontzettend veel geleerd. We zijn nu klaar voor elkaar!
Voor het eerst gaat het dus hartstikke goed tussen ons. De grote spanning rondom een mogelijke ‘ons’, die voorheen als een dichte mist tussen ons in hing, is verdwenen. Het is nu gemakkelijk en fijn om te zeggen dat we van elkaar houden, dolgelukkig met elkaar zijn en een toekomst samen voor ons zien.
Omdat we elkaar al zo lang kennen, zou je zeggen dat we al een flinke poos de gelegenheid hebben gehad om elkaar rustig aan beter te leren kennen. Dat is op zich ook wel zo, vooral omdat we beiden van diepgaande gesprekken houden, maar, we zagen elkaar nooit vaker dan één a twee keer in de week, en dan vooral in en rondom de slaapkamer. Buiten die afspraken hadden we nauwelijks contact, elkaars vrienden en familie kenden we niet, samen leuke dingen doen moesten we ook nog ontdekken, en verder hadden we ook niet echt een idee hoe het was om langer dan één dag en nacht samen te zijn.
Het échte daten moest dus nog beginnen.
Daar zijn we nu mee bezig. We bellen of appen elke dag, soms meerdere keren. En we zijn inmiddels twee keer minstens een week aaneengesloten samen geweest, waarbij we onze alledaagse routines met elkaar deelden. Boodschappen doen, koken, het huis opruimen en schoonmaken, werken (wegens Corona kon dat nu op afstand), iets voor onszelf doen; hij gamen, ik lezen.. Het was verrassend fijn, zo samen ‘burgerlijk’ te zijn! Iets waar we allebei een beetje bang voor zijn, vanwege het dodelijke effect op passie, die er nu gelukkig nog volop is.
Ook ondernemen we meer buitensslaapkamers. We wandelen, halen ijsjes en koffies-to-go, liggen te kletsen in de zon in het park. Veel meer is er helaas nu niet te doen (wederom wegens Corona). De volgende stap is kennismaken met onze nabije familie en vrienden. De eerste bezoekjes zijn gepland.
Voorzichtige toekomstplannen hebben we ook. Deze zomer willen we – als de maatregelen dat toelaten – zijn busje samen pimpen en ermee op pad. Een langgekoesterde wens van mij! Daarnaast hebben we ons opgegeven voor een Tantra-dag in het najaar, ter introductie op een Tantra-groep, waar we beiden graag samen aan zouden willen deelnemen.
En tjonge jonge.. wat vinden we het spannend. We komen wel erg dichtbij zo. Het wordt nu opeens belangrijk of we het ook leuk kunnen hebben buiten onze bubbel. En of we qua normen en waarden een beetje matchen. En of onze relatievisies overeenkomen.. (geen kinderen, een vrije relatie, vooralsnog niet samenwonen, of eventueel later in een woning met een mogelijkheid tot twee ‘woonkamers’). Dat is hele andere koek dan alleen een sterke aantrekkingskracht en wat lieve gezelligheid. Nu komt het erop aan!
Elke volgende stap zetten we bewust en in een rustig tempo. Steeds weer checken we bij elkaar of het nog goed voelt, of er bezwaren omhoog komen, of er angsten spelen. Zo krijgt ons hechtingssysteem niet de kans in een paniekkramp te schieten en de boel voor ons te verpesten. Ook iets waar we beiden wat huiverig voor zijn.
Vroeger wilde ik altijd heel snel gaan: ik wilde het gelijk een ‘relatie’ noemen, al waren we net verliefd en kenden we elkaar eigenlijk nauwelijks, en ik wilde direct vrijwel elke dag bij elkaar zijn; zo woonden we min of meer al samen voordat we er ooit een woord over gewisseld hadden. Dat kan best goed gaan natuurlijk, maar de kans is veel groter dat het niet goed gaat. Verliefd zijn (of ‘verlust’ zijn) garandeert helaas niet dat je vervolgens ook echt bij elkaar blijkt te passen.
Er zijn mensen die dan zeggen: als je snel gaat, dan weet je ook direct waar je aan toe bent. Daar ben ik het niet mee eens om twee redenen. De eerste is dat ik dat zonde vind, omdat de fase van verliefdheid en naar elkaar verlangen dan ook korter duurt. Want wat je al hebt, daar kun je niet meer naar verlangen. De tweede is dat ik denk dat je dan sneller genoegen neemt met minder dan je zou willen. Als je de boel forceert, door veel te snel te gaan, dan is het risico groter dat je uiteindelijk bij elkaar bent, zonder echt bewust voor elkaar gekozen te hebben. Eenmaal bij elkaar ga je minder gemakkelijk weer uit elkaar. Een reden waarom een hoop relaties, denk ik, eigenlijk op behoorlijk weinig match zijn gebaseerd.
“In het begin voelden we ons wel tot elkaar aangetrokken ja, maar dat was al snel voorbij.. ik heb daar verder niet echt over nagedacht, we waren vanaf de start altijd samen, dat was gewoon zo.”
Zonde!
En ja, er zullen vast uitzonderingen zijn, die zijn er altijd.. koppels waarbij dit wel goed heeft uitgepakt hoeven me dus geen boze mailtjes te sturen. Mag wel hoor, maar hoeft niet.
Ook al hebben mijn vriend en ik onze band nu met het woordje ‘relatie’ bezegeld, omdat dit recht doet aan onze connectie en onze intenties, toch zitten we nog in de onderzoeksfase. Wat mij betreft mag dat een permanente staat blijven. Altijd nieuwsgierig blijven naar elkaars (innerlijke) leefwereld. Bewust voor elkaar blijven kiezen. Of niet natuurlijk, als het niet meer past. Maar ook dan: rustig aan.. er is tijd genoeg om te ontdekken of de koek echt op is.
PS. Wil je meer weten over onveilige hechting en kijk je graag video’s? Duik dan eens in het YouTube-kanaal van Thais Gibson van de Personal Development School –> KLIK. Zij legt heel helder en uitgebreid uit – weliswaar op behoorlijk Amerikaanse wijze – welke onveilige hechtingsstijlen er zijn (letterlijk vertaald als: angstig gepreoccupeerd, afwijzend vermijdend en angstig vermijdend) en hoe je hier het beste mee om kunt gaan.