Er bestaan verschillende vormen van liefde. Vriendschappelijke liefde, de liefde voor je kinderen, geborgen liefde, bewonderende liefde, gepassioneerde liefde.. om er een paar te noemen. In mijn liefdesrelaties zoek ik vooral naar de combinatie gepassioneerde liefde en geborgen liefde, maar kom er steeds weer achter dat de geborgen liefde ontbreekt, waardoor het te onveilig voelt, of dat de geborgen liefde het overneemt van de gepassioneerde liefde, waardoor ik de relatie als sleur ervaar. Het is me tot op heden nog niet gelukt de twee in één relatie te combineren.
Het is een zoektocht, waar ik me best al een tijd mee bezig houd. Alleen het één of alleen het ander wil ik niet in mijn liefdesrelaties, dan liever geen relatie.
Eén van mijn meest dierbare ex-liefjes houdt nog altijd veel van me; elke keer als we elkaar zien zegt hij het me. Ik geloof hem, en zeg het ook terug, zonder scrupules. Ik ben dol op hem. Voorheen kon ik dat niet zo goed. Dan wekte dat zinnetje ‘ik hou van jou’ iets geks in me op. Alsof ik het niet kon binnenlaten als hij het zei en zelf vond ik het te kwetsbaar om het tegen hem te zeggen. Nu we niet samen zijn, is het heel gemakkelijk geworden.
We hebben het twee keer met elkaar geprobeerd in de afgelopen vier a vijf jaar, maar het werkte niet. Allebei te liefdesangstig, allebei moeite met het bieden van veiligheid, allebei vol twijfels en allebei nog te druk met het uitvogelen van onszelf. Maar desondanks was hij er altijd als ik naar hem uitreikte, en ik was er voor hem. Het feit dat we nu al zo’n tijd om elkaar heendraaien, maakt dat ik me heel vertrouwd bij hem voel. We kennen elkaar door en door, ook elkaars minder mooie kanten. Er zijn inmiddels genoeg andere liefjes in ons leven geweest en toch blijven we elkaar opzoeken. En het belangrijkste (voor mij), we proberen altijd lief voor elkaar te zijn, ook als we soms de fout in gaan en elkaars pijn triggeren; we praten het dan uit en doen ons best het de volgende keer beter te doen. Ja, ik voel me erg geborgen bij hem.
Én ik voel me ook nog altijd enorm tot hem aangetrokken. Niet uit angst en onzekerheid hem kwijt te raken – dan kan aantrekkingskracht namelijk ook erg lang blijven bestaan – maar omdat er altijd een zekere ruimte tussen ons is. Hierdoor blijft het fris en blijft de aantrekkingskracht levendig. We raken niet aan elkaar gewend. We nemen elkaar niet voor lief. We hebben elkaar telkens nieuwe verhalen te vertellen en genieten ervan om te leren van elkaar. Sleur is ver te zoeken.
Ieder leeft zijn eigen leven. Soms zien we elkaar een lange tijd geen enkele keer, soms zien we elkaar met behoorlijke tussenpozen en soms zien we elkaar heel regelmatig. We blijven elkaar opzoeken en genieten van de geborgen en gepassioneerde liefde die we delen. Zo nu en dan komen er andere geliefden tussendoor, die bij ons beiden vooralsnog niet tot een duurzame relatie hebben geleid, maar mocht dit ooit wel zo zijn dan hoop ik dat we toch in elkaars leven kunnen (mogen?) blijven.
Het is overigens niet altijd zo gemakkelijk geweest tussen ons, in de eerste jaren was het een ware achtbaan aan emoties, elkaar aantrekken en weer afstoten. Maar nu lijken we steeds beter onze weg met elkaar gevonden te hebben, met slechts af en toe nog een kleine ergernis in plaats van een full-blown trigger.
Eigenlijk is het precies wat ik zoek: geborgenheid en passie in één relatie. Misschien niet in de vorm zoals ik het me ooit had bedacht, maar zou ik datgene wat ik zoek stiekem dus al lang gevonden hebben?
“Let there be spaces in your togetherness,
And let the winds of the heavens dance between you.
Love one another
but make not a bond of love.
Let it rather be a moving sea between the shores of your souls.
Fill each other’s cup
but drink not from one cup.
Give one another of your bread
but eat not from the same loaf.
Sing and dance together and be joyous,
but let each one of you be alone,
Even as the strings of a lute are alone though they quiver with the same music.
Give your hearts,
but not into each other’s keeping.
For only the hand of Life can contain your hearts.
And stand together,
yet not too near together:
For the pillars of the temple stand apart,
And the oak tree and the cypress grow not in each other’s shadow.”
Kahlil Gibran