Vorig jaar voelde ik me voor het eerst verliefd op een vrouw. Nou ja, verliefd.. ik was enorm geïnteresseerd in haar, vond haar mooi en intrigerend, wilde in haar buurt zijn, wilde dat ze me aanraakte en knuffelde, wilde naar haar kijken en naar haar luisteren. Ik was helemaal vol van haar, maar raakte van slag als ze daadwerkelijk met me praatte en wist me dan niet goed een houding te geven. Wat ik echter niet wilde was met haar zoenen of seks met haar hebben. Ik wist niet goed wat het precies was wat hier met mij gebeurde. Bij gebrek aan een mooi Nederlands equivalent betrof het een ‘girl-crush’ (een verliefdheid van een hetero-vrouw op een vrouw, meestal platonisch van aard).
Tegen vrienden vertelde ik lachend dat ik verliefd op haar was. Ik wilde er (in elk geval voorlopig) niets mee, vertelde ik, maar ik genoot er wel van. Door het hardop uit te spreken en erover te praten werd het allemaal nog wat echter. Het verwarde me een beetje. Wat betekende dit voor mijn seksuele geaardheid? Was ik nu ineens bi?
De term bi-schierig (uit nieuwsgierigheid willen experimenteren met biseksualiteit) had ik wel al op mezelf geplakt. Rond mijn 18e had ik mijn eerste seksuele ervaring met een meisje, door haar geïnitieerd. Het voorval was spannend en plezierig geweest, maar had er niet toe geleid dat ik dit vaker wilde doen of twijfels kreeg over mijn geaardheid. Het idee van seks tussen vrouwen vond ik wel opwindend, maar meer als fantasie, niet om dat per se zelf uit te voeren. Zoenen met meisjes, meer voor de lol dan vanuit pure lust, ja, dat deed ik wel eens, en veel andere heteroseksuele meiden met mij. Maar dat had weinig voeten in de aarde, vond ik. Ook had ik al eerder een girl-crush gehad op een goede vriendin van mij. Ik vond haar prachtig en lief, en hield ontzettend veel van haar. We knuffelden, en kusten elkaar op de mond. Het voelde een tijd lang als wederzijdse platonische verliefdheid, heel fijn. Hartsvriendinnen, zou je het ook wel liefkozend kunnen noemen. Ik heb daar nooit meer achter gezocht.
Maar bij deze girl-crush lag dat toch een beetje anders. Ik was inmiddels veel bezig geweest met zaken als bewust relateren, moderne Tantra en non-monogamie, en kwam daarbij veelvuldig in aanraking met mensen die het allemaal niet zo nauw namen met de standaard hokjes van homo, hetero en bi en behoorlijk vrij waren in hun seksualiteit. Ook deze dame was bezig met dit soort zaken en identificeerde zichzelf als ‘seksueel fluïde’ (tot welk geslacht je je aangetrokken voelt is veranderlijk; ik vind dat eigenlijk vrij veel op bi-schierig lijken). Daardoor ging ik toch weer meer nadenken over hoe ik hier zelf nou eigenlijk in stond.
Zou ik seks met haar kunnen/willen hebben? Ik voelde geen duidelijke ‘ja’, maar ook geen harde ‘nee’. Ik weet het niet zo goed. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het zou zijn ja, .. bi-schierig dus, maar meer in het algemeen. Omdat ik haar al ken zou het waarschijnlijk vooral heel gek voelen, en daardoor misschien ongemakkelijk worden. Als het een anonieme vrouw voor me was, dan zou het al veel gemakkelijker zijn. Dan zou dat hoofd van me, met al haar zorgen, er minder tussen zitten.
Ook mijn negatieve conditionering over homoseksualiteit zit me hierbij in de weg. Ik ben opgegroeid in een tijd waarin homoseksualiteit nog niet zo ingeburgerd was, zoals dat nu het geval is, en bij ouders die zelf ook negatief geconditioneerd waren over homoseksualiteit. Dit zorgde ervoor dat ze, toen ik nog jong was, walgende geluiden maakten als er op tv gekust werd door homo’s of lesbiennes. “Bahhhh!”, riepen ze dan, staken hun tong uit bij wijze van afschuw en verborgen hun gezichten achter hun handen om het maar niet te hoeven aanzien. Het was duidelijk erg vies en niet oké. Later, toen homoseksualiteit meer geaccepteerd werd, stelden ze hun mening bij. Ze vonden dat het eigenlijk wel prima was, want “dat moeten ze zelf weten”. Ook als ik lesbisch zou zijn, zouden ze dat helemaal oké vinden, drukte mijn moeder me meermaals op het hart. Waarom ze dat zo benadrukte weet ik eigenlijk niet, misschien had ze vermoedens of wilde ze gewoon het zekere voor het onzekere nemen en me deze liefdevolle boodschap meegeven – waarvoor veel dank mam! Dat enkele familieleden ervoor uitkwamen lesbisch en homo te zijn, hielp denk ik ook bij de bewustwording en acceptatie bij ons thuis. (Dat in mijn familie meer homoseksualiteit voor lijkt te komen dan je in één familie zou verwachten, heeft me altijd wat verbaasd. Hoe kan dat nou? Is het erfelijk? Heb ik homoseksuele genen? Maar dat terzijde.)
Er lijkt nu een tegengestelde conditionering in mij plaats te vinden. Nu ik me omring met allemaal mensen die er lustig op los experimenteren en daardoor hebben ontdekt dat zij niet (helemaal) in het heteroseksuele hokje passen, is dit mijn nieuwe normaal geworden. Ook op tv zie ik die omslag. Tv-programma’s, series en films waarin homoseksualiteit wordt getoond zijn nu eerder de norm dan de uitzondering. In die zin ben ik dus een ‘kind van mijn tijd’.
Een vraag die in me op komt is: maar moet dat dan zo nodig, seksen met iemand van m’n eigen geslacht? Waaróm moet ik hiermee experimenteren? Wat levert me dat op? Omdat iedereen het lijkt te doen, doe ik het ook maar? Ben ik dan echt zo’n schaap?
Wellicht wel ja. Maar, zoals bij veel van wat ik doe, staat voor mij de reden van persoonlijke ontwikkeling weer bovenaan. Ik wil vooral mijn nieuwsgierigheid volgen, en zo los van mijn conditioneringen proberen te komen. Ik wil verschillende ervaringen opdoen, onderzoekend in het leven staan, lekker van alles uitproberen, kijken wat ik van iets vind, luisteren naar hoe anderen dingen aanpakken of naar zaken kijken. Daar word ik een rijker mens van. Dus dat lijkt vooral mijn reden om hier in te willen duiken: nieuwsgierigheid. Misschien ontdek ik wel iets heel moois. Of niet, en dan weet ik dat ook weer. Dan is in elk geval mijn bi-schierigheid bevredigd.