Bij twijfel niet doen. Een gezegde dat voor de liefde lang niet altijd op lijkt te gaan.
Ik hoor veel mensen in mijn omgeving over hun geliefden twijfelen, heb zelf ook vaak getwijfeld en twijfels van mijn geliefden aangehoord, maar ook in mijn spreekkamer heb ik veelvuldig te maken met twijfelende cliënten. Het lijkt wel een epidemie.
We lijken en masse niet te weten wat we willen in de liefde en worden daar radeloos van.
Wat nu?
Als je ergens over twijfelt ben je constant op zoek naar het verlossende gevoel van zekerheid: ja of nee. Je speurt de hele tijd naar de redenen voor elke keuze. “Ze lacht altijd zo overdreven hard: dus nee.”, “maar ze maakt me wel vaak aan het lachen: dus ja.”, “Ze heeft niet het lichaam waar ik van droom: dus nee.”, “maar ze heeft wel een prachtig gezicht: dus ja.”, “Ze is zo onzeker en heeft zoveel bevestiging nodig: dus nee.”, “maar ze is wel ontzettend lief: dus ja.”. Eindeloos gaat dit zo door. Dan weer voel je je tot haar aangetrokken en mis je haar, dan weer irriteert ze je mateloos en wil je keihard wegrennen.
Hoewel je deze twijfels misschien niet uitspreekt, werken ze toch door in je lichaamstaal en je gedrag. Telkens ontvangt ze andere signalen van je. Soms warm, soms koud. Soms heel verbonden, soms heel afstandelijk. Soms voelt ze zich de liefde van je leven, soms voelt ze zich je grootste vijand. Er valt geen pijl op te trekken.
Daar zal ze natuurlijk op reageren, wat het getwijfel vaak alleen maar erger maakt. Sommige vrouwen worden bang en gaan om bevestiging vragen (angst), anderen gaan extra hun best doen je te plezieren (valse hoop), worden boos (valse macht), denken dat het aan hen ligt en reageren verdrietig of teruggetrokken (primaire afweer), of gedragen zich alsof het ze niet opvalt of uitmaakt (ontkenning van behoeften). Al deze reacties zijn afweermechanismen – mooi beschreven in de theorie van Past Reality Integration – en heel onhandig. Zowel voor haarzelf als voor jullie relatie.
Wat wel een handige manier is om met jouw getwijfel om te gaan, is door er op een kalme wijze een gesprek over aan te gaan: “Het valt me op dat je soms heel zeker van ons lijkt te zijn, maar soms ook niet. Je lijkt te twijfelen. Wil je me vertellen of ik dat goed zie?”.
Maar goed, we hebben het hier nu even niet over haar, maar over jou.
Hoe ze ook reageert op jouw getwijfel, jij op jouw beurt reageert in elk geval niet op haar door bang te worden en te ontkennen, extra je best te doen om haar gerust te stellen, te doen alsof ze gek is en geïrriteerd te reageren, te denken dat je het verpest hebt en afstand te nemen of te doen alsof ze er geen probleem is.. (herken je de afweermechanismen weer?).
Nee, je legt haar rustig uit dat je inderdaad af en toe je twijfels hebt. Terwijl je dit doet adem je rustig in en langzaam uit, blijf je constant deels met je aandacht in je lichaam, maak je op zachte wijze oogcontact, hou je eventueel zachtjes haar handen vast of raak je haar even liefdevol aan. Dit helpt jullie beiden om rustig te blijven en je veilig te voelen. Je vertelt haar wat je twijfels zijn, inclusief de toevoeging dat je weet dat deze twijfels jouw eigen verantwoordelijkheid zijn. Zij hoeft niet voor jou te veranderen. En ja, je vertelt haar ook de minder politiek correcte twijfels. Ook al zijn deze zaken wellicht kwetsend voor haar om te horen, het geeft wel aan dat je eerlijk tegen haar durft te zijn. Hierdoor zal haar vertrouwen in jou met reuzensprongen groeien. Ze weet: deze persoon durft alles met mij te bespreken en wil er alles aan doen om hier samen uit te komen. Deze persoon heeft het beste met mij voor.
We hebben natuurlijk allemaal onze imperfecties, daar hoeven we onze ogen niet voor te sluiten. Het is óók volwassenheid als we van onszelf kunnen zeggen: ja, inderdaad, ik lach best hard, ik heb geen afgetraind lichaam en ik ben af en toe wat onzeker. Dat klopt. Maar ik ben nog zoveel meer dan dat, en ook deze zaken maken mij tot de persoon die ik nu ben. Take it or leave it baby.
“Maar ze is al zo onzeker, dat kan ik haar toch niet aandoen?” of “Daar heeft ze toch niets aan? Ze kan die dingen toch niet veranderen, waarom zou ik haar een complex aanpraten?”
Als het jouw inschatting is dat jouw twijfels te pijnlijk voor haar zullen zijn, omdat ze nog jong is of omdat ze een negatief zelfbeeld heeft (onzeker is), bespreek deze twijfels dan niet met haar, maar met een goede vriend of therapeut. Ze voor je houden laat ze alleen maar groeien in kracht. Alsof je een strandbal steeds dieper onder water probeert te duwen. Dan floept ie zo, onder je door, het water uit, met een kracht waar je U tegen zegt. Recht in het gezicht van degene die toevallig net achter je zwom. Zul je net zien.
Dus.. dát is goed omgaan met getwijfel in de liefde. Erover COMMUNICEREN. (En daar vervolgens iets mee doen, jij, zij, of allebei, dat maakt niet veel uit. Als het maar van harte gebeurt en leidt tot een ‘win-win.. of no deal’ situatie: samen gelukkig verder met elkaar óf samen besluiten dat het niet gaat werken.)
Enneh, nog iets.. twijfels zouden er überhaupt niet eens zijn als je vrij zeker wist dat dit een ‘nee’ was, nietwaar? Kennelijk bezit ze voldoende potentie om de liefde van je leven te kunnen worden. In die zin zou je bijna kunnen zeggen: hoe meer twijfels, hoe beter.
Misschien heeft ze zelfs zóveel potentie dat je er spontaan van gaat twijfelen. Zou dat waar kunnen zijn?
PS. Wederom geldt hier uiteraard dat je zij/haar ook mag lezen als hij/hem.