Het leren loslaten van mijn geliefden is een groot thema in mijn leven.. zowel ín een liefdesrelatie als daarna en zowel in mijn hoofd als in mijn daden. Hoewel ik inmiddels geleerd heb in praktische zin los te laten, door hem vrijheid te geven en ook zelf mijn ruimte te nemen als ik in een relatie zit en door geen contact meer te zoeken als de relatie beëindigd is, worstel ik nog met loslaten qua gedachten en gevoelens.
Het is niet mijn doel mijn liefde voor hem kwijt te raken, want ik vind hem nog steeds een supermooi mens (daar doet het feit dat hij geen relatie met mij wil niets aan af), maar ik wil wel graag loskomen van mijn wanhopig aanvoelende verlangen naar samenzijn en de constante gedachtenstroom die daarmee samengaat.
Wat mij hier heel erg bij helpt is het volgende. Zodra ik merk dat ik mezelf weer verlies in fantasieën of analyses over hoe het allemaal anders had kunnen lopen, wat ik anders had kunnen zeggen of doen en hoe ik het alsnog voor elkaar kan krijgen om hem zover te krijgen voor me te gaan (valse hoop dus), dan sluit ik even mijn ogen. Ik neem een diepe teug lucht, adem rustig uit, leg mijn handen op mijn buik en focus mijn aandacht op wat ik voel in mijn lijf. Ik voel de verkramping die deze gedachtenstroom in mijn lichaam teweeg brengt. Ik voel dat normaliter vooral in mijn aangespannen buikspieren, verkramping in mijn kaken en mijn oppervlakkige ademhaling. Ik blijf net zo lang met mijn aandacht bij deze spanning tot hij langzaam wegebt en mijn lichaam zich weer ontspant. Pas als ik me volledig ontspannen voel doe ik mijn ogen weer open en ga ik verder met datgene wat ik aan het doen was. Keer op keer op keer. Soms doe ik dit dus een paar keer per uur, zo vaak als nodig is.
Zo train ik mijn hoofd om niet automatisch in dezelfde piekerloop te belanden, met alle nare gevoelens van dien. Ik merk dat dit gepieker en het bijbehorende wanhopige gevoel en de lichamelijke verkramping steeds minder vaak voorkomen en ik me steeds kalmer en sterker, en zelfs blijer, voel. Dit zorgt er ook weer voor dat ik het gemakkelijker vind om geen contact te zoeken en op de rest van mijn leven te blijven focussen.
Natuurlijk geef ik nog steeds heel veel om hem en vind ik het verdrietig dat ik hem niet meer als geliefde in mijn leven heb, maar dat is oké. Ik koester mijn herinneringen aan onze tijd samen en weet dat ik er weer veel van heb geleerd. Al die zaken neem ik voor altijd mee en daar ben ik dankbaar voor.
Deze methode zet ik trouwens ook op heel veel andere momenten in. Bijvoorbeeld wanneer ik verdrietig ben, me zorgen maak, ergens zenuwachtig voor ben, me geïrriteerd voel, stress heb of ergens veel weerstand tegen voel (dus uitsteldrang heb). Het is een simpele methode om niet voor mijn gevoelens weg te lopen, maar ze juist te erkennen en ze daardoor vanzelf weg te laten ebben.
De natuurlijke flow van elke emotie is namelijk een golfbeweging: hij komt, bereikt een hoogtepunt en zakt weer weg. Emoties duren normaal gesproken niet langer dan een paar minuten. Als we de emotie echter voor het hoogtepunt afkappen, door afleiding te zoeken of hem simpelweg weg te drukken, dan heeft ie zijn natuurlijke beloop niet gehad en zal hij onderhuids blijven smeulen. Doe je dat maar vaak genoeg, dan zal zich dat vroeger of later wreken. Deze smeulende emoties triggeren namelijk de aanmaak van stresshormonen. Als ons hoofd zich er mee gaat bemoeien, doordat we er maar over door blijven denken, dan roeren we zo hard in de golf, dat deze een tsunami wordt. Hij blijft ons overspoelen en door de veel te lange duur van de emoties heeft dit ook impact op de aanmaak van stresshormonen. Beide methoden (emoties vermijden én emoties in stand houden) zijn niet gezond voor ons zenuwstelsel en lichaam. Niet meer doen dus.