Radicale eerlijkheid – Verliefd op verliefdheid & Bevrediging als bevestiging

Op FaceBook verscheen een openhartige post van ene Jelle (zie onderaan dit stuk), die me diep raakte en ontroerde, omdat ik er herkenning in vond. Ik las een mannelijk perspectief op zaken die ik ook zelf in dit blog beschrijf. Ik herkende kenmerken van seks- en liefdesverslaving.

Ik vroeg hem of ik de post op mijn blog mocht plaatsen. Dat mocht, en omdat hij geleerd had om niet meer zo belangeloos te pleasen, vroeg hij of ik er dan wel bij wilde vermelden wat hij deed: emotioneel lichaamswerk, trauma-release en coaching. Hij stuurde me een linkje waarin beschreven stond wat dat inhield. Wauw, wat interessant, dacht ik. Hij sprak nog wat berichtjes in, waarin hij uitlegde wat hij dan precies deed. Ik kon horen dat hij een vriendelijke, wat hese stem had. Hij praatte heel gemakkelijk en vrij. Zijn hele manier van reageren voelde fijn: open, zacht, oprecht, met humor.

Erg aantrekkelijk..

Ik ken Jelle niet persoonlijk, maar toch zijn we FaceBookvrienden. We delen flink wat gemeenschappelijke vrienden. Ik weet nog dat hij – voordat we FaceBookvriendjes werden – regelmatig opdook tussen de ‘mensen die jij misschien kent’. Omdat hij zo ontzettend op een ex van me lijkt, had hij mijn aandacht getrokken. Ik had op zijn profiel gegluurd, en zag dat hij zich bezig hield met spiritualiteit en persoonlijke ontwikkeling, gitaar speelde en zong, en mooie openhartige posts plaatste.. Een man naar mijn hart. Dat hart van mij maakte dus een klein sprongetje toen ik een poosje later opeens een vriendschapsverzoek van hem kreeg. Toch een beetje bevestiging natuurlijk, al gebeurde er verder niets.

Maanden later lees ik dus die post van hem, en moét ik hem een berichtje sturen.

Terwijl we praten bekijk ik de info op zijn profiel. Hij woont in Driebergen, hmm.. dat is niet om de hoek, leert Google maps mij. Jammer, maar niet onoverkomelijk. Hij is twee jaar ouder dan ik. Een mooi klein leeftijdsverschil, de goede kant op. Hij is single. Ook wel handig. Hij is jarig op 30 april. Dus een Stier. Even opzoeken. Ja, dat past goed bij een Vissen volgens Astro.com. Zijn foto’s laten me zien dat hij reislustig is, uitbundig kan doen en een mooi lichaam heeft, met hier en daar een tattoo. Ik vind hem knap, en voor zover ik kan inschatten lijkt ie me gezellig. Zijn video’s laten me horen dat hij erg mooi kan zingen en gitaar kan spelen. Mantra’s zingt hij, zonder gêne. Zucht..

Check, check, dubbelcheck. Zo’n beetje alles aan hem bevalt me.

Inmiddels raast de energie door mijn lichaam. Ik voel me instant ‘verliefd’. Zou dit voorbestemd zijn, zou dit het Universum zijn dat hem op mijn pad heeft gebracht? Hij bezig met de lichamelijk-emotionele kant van heling, ik met de cognitief-gedragsmatige kant. Hij die zo mooi kan schrijven over de onderwerpen waar ik ook over schrijf. De evenementen die hij bezoekt neigen richting het Tantrische en hebben flink wat emotionele diepgang, wat me de indruk geeft dat hij ook wel open staat voor relaties vol diepe verbinding en vrijheid.

Wat een mooi stelletje zouden we zijn! We zouden elkaar zo fijn kunnen inspireren, en aanvullen, en steunen, en helen, en van elkaar kunnen genieten in de zogenaamde Sacred Space. En, en, en…

En.. zo snel gaat dat dus bij mij.

Ik moet er een beetje om lachen. Is het verliefdheid? Geen idee, maar zo voelt het wel. Het begin van verliefdheid althans. Ik voel grote nieuwsgierigheid, interesse, aantrekking, energie die door me heen raast. De high die daarbij komt kijken vind ik heerlijk. Dit is het gevoel waar ik steeds weer op aas. Daar is het me in al mijn verliefdheden – denk ik – vooral om te doen.

Ik lijk vooral verliefd op ‘verliefdheid’.

Nu ik hier al zo’n tijd aandacht aan geef, hoef ik er niet meer zo nodig iets mee te doen. Voorheen vond ik dan dat ik er werk van moest maken, dat dit een relatie moest gaan worden of op zijn minst een liefdesverhaal, en zette ik alles op alles om dat voor elkaar te krijgen. Nu zie ik het mezelf allemaal denken, voelen en willen, en schrijf ik het hier op.

Hij gaat dit lezen. Jullie gaan dit lezen. Ik schaam me er niet voor. Dit is hoe het is.

Ik deel wat normaal gesproken niet zo gauw gedeeld wordt, zodat anderen zich wellicht ook in mijn verhalen kunnen herkennen, net zoals ik me in Jelle’s verhaal herkende. Herkenning vinden in elkaars verhalen werkt helend. Radicale eerlijkheid, wordt dat openhartige delen genoemd. Ik ben er groot voorstander van. Altijd al geweest trouwens, ook voor ik de term leerde kennen. Het is nu zelfs één van mijn unique selling points geworden als psycholoog. Iets waar ik hartstikke trots op ben.

Jelle doet ook aan radicale eerlijkheid. Ik bewonder hem ervoor. Zijn post laat zo rauw en helder het perspectief zien van veel mannen die worstelen met zichzelf, en met het leven. Die het onder andere zoeken in seks en ‘liefde’. In de rol van ‘de bevrediger’. De bevrediger die vrouwen oh zo nodig hebben. Om op die wijze bevestiging en vervulling te vinden. Mannen die daarbij hun kwetsbaarheid niet (laten) zien, en zichzelf daardoor niet geven wat ze daadwerkelijk nodig hebben. Zo afgestemd als ze zijn op wat deze vrouwen nodig hebben, zo in tune mogen ze ook leren zijn met zichzelf.

Ik vind het prachtig, wat hij uitdraagt. Daarom wil ik het hier met jullie delen. Aho, en dank lieve mooie Jelle.

 

HET MAAKT MIJ NIET UIT WAAR HET OMHOOG KOMT, IK HOU VAN JE…

 

Ze lag daar… kronkelend, orgastisch en vervuld. Ik zat op mijn knieën voor haar en ik werd slap.

In 1 flits zag ik waar ik stijf op ben geworden, al zolang. Waar ik van ging staan en waar ik mijn waardigheid aan ontleende, mijn bestaansrecht en veiligheid niet in de steek gelaten te worden.

Ik, de bevrediger, de weter die weet, de voeler die voelt en daarmee bevredigt… Met al mijn aandacht en liefde gericht op haar lichaam en emoties te lezen en geven wat ze nodig heeft. Naar hoogtes die ver reikten buiten de grenzen… Je hebt mij nodig dit aan jou te geven. Door MIJ en wat ik zo goed kan beleef jij nu dit genot.

Niks van dat… Ze lag daar. Kronkelend, orgastisch, vervuld… van zichzelf. En ik werd slap…

In 1 flits (ja, van paniek) zag ik waar deze rol toe diende… Een bang klein jongetje dat zich zo alleen en angstig voelde om de liefde van de vrouw te verliezen. In de steek gelaten vroeger en nu een man die zich een identiteit had aangemeten waarmee hij zou bewijzen dat de vrouw hem nodig heeft… dat hij van onschatbare waarde is. Dat zijn vrouw hem niet zou verlaten… Niet weer die pijn.

Maar ze antwoorde niet… althans, niet aan die rol. Ze had me nu, voor mijn gevoel in dit moment verlaten, vol die steek in mijn hart… Mijn kleine jongetje, bang, alleen en in paniek… Ik ben naast haar neergevallen en in tranen uitgebarsten… tranen, diepe tranen van dat kleine jochie…

Ik mocht slap zijn.

Zij had mij nooit verlaten, ik had mezelf al jaren geleden verlaten. Mijn werkelijke behoefte lag niet in de seks, niet in die rol, maar in het ontvangen en omarmen van dit kleine jongetje. In zachtheid. En daarvoor moest ik slap zijn.

Ik mocht mezelf direct gaan geven wat ik nodig had. En daar lag ik, tranen die stroomden, mijn lijf dat schokte en in foetus-houding vastgehouden wilde worden, knieën opgekruld en ondersteund door haar…

Het maakt me niet uit waar het omhoog komt, Ik hou van je…. De woorden zijn me bij gebleven en als een mantra een bedding geweest voor zovele momenten de afgelopen jaren. Momenten dat ik voorheen een beweging naar buiten maakte (verslaving aan drugs, eten, vrouwen, masturberen, sporten, DENKEN, you name it) terwijl de beweging naar binnen de werkelijke behoefte was.

Ik hoefde niet meer hard te worden, sterk te staan, het leven te penetreren om mijn waardigheid te bewijzen… ik mag zacht blijven, naar binnen gaan en mezelf ontvangen… En wat een prachtvrouw die dan die woorden spreekt. Ik dank je vanuit het diepst van mijn hart & ziel.

Oja, uiteraard kan er nog steeds geprofiteerd worden van deze kwaliteiten, het invoelen, het afstemmen etc… ik richt ze nu alleen op mezelf… want het mooiste wat je een ander kunt geven is dat je je volledig richt op je eigen behoeftes en genot.

Ik hou van mij, liefs Jelle

–  door Jelle

 

** update: Hij moest – uiteraard – heel hard lachen bij het lezen van mijn stukje over hem: “Wat een player ben jij zeg, je zit gewoon met me te flirten! Wel een bijzondere manier om een balletje bij me op te gooien, wat zeg ik, een skippybal!”. Haha, tja.. [..]