Valt het jou ook op dat de mensen waar je je het sterkst toe aangetrokken voelt, je tevens het allermeest irriteren met hun onmogelijke eigenschappen?
Ik stuur een van mijn oud-liefjes na vijf maanden geen contact een berichtje: “Heyy, zo zeg, we hebben elkaar al lange tijd niet gesproken! Hoe is het met je?”. Zes uur later krijg ik een antwoord: “He Steef! Ja, lang geleden inderdaad. Het gaat goed met mij. Hoe is het met jou?”. Ik antwoord direct: “Fijn te horen dat het goed met je gaat. Met mij gaat het ook goed. 🙂 Blij dat het lente is en dat het lekker gaat qua werk. Mijn praktijk loopt goed, dus daar ben ik blij mee! [Ik vertel kort nog wat over hoe ik het werk ervaar en hoe het verder met mij gaat]. Ben je nog altijd druk met xxxx [zijn werk]?”. Hij staat nog een tijdje online, maar reageert niet. Bijna een uur later krijg ik: “Ja, nog altijd druk met xxxx, gaat lekker. Wat goed! Dat je praktijk zo goed gaat! Gefeliciteerd 🙂 Leuk om van je te horen! Kus”. Ik antwoord na 10 minuten: “Good for you! [spierbal-armpje] Dank je en wie weet zien we elkaar nog eens dit jaar 😉 kus!”. Dit stuur ik om 21:00 uur. De volgende dag krijg ik rond 12:00 uur: “Dat lijkt me leuk 🙂 geniet van de zon! Xx”.
Pff…
Zo op het oog lijkt dit een positieve, vriendelijke uitwisseling, niks mis mee, maar op diverse punten raakt hij wat gevoelige snaren. Zo vind ik het pijnlijk dat:
- Ik zo lang niets van hem heb gehoord
- Ik degene ben die als eerste contact zoekt
- Hij er zes uur over doet om mijn berichtje te beantwoorden
- Hij niet uitweidt over hoe het met hem gaat, buiten dat het ‘goed’ gaat
- Hij pas een uur later op mijn tweede berichtje reageert, terwijl hij nog een tijdje online staat als mijn berichtje aankomt
- Hij wederom niet uitweidt over zijn werk, zelfs als ik er specifiek naar vraag
- Hij het gesprek af lijkt te kappen door te zeggen “Leuk om van je te horen! Kus”
- Hij op mijn laatste berichtje pas de volgende middag reageert
- Hij mijn voorzet om elkaar te zien niet inkopt door een concreet voorstel te doen, maar alleen zegt dat het hem leuk lijkt
- Hij het gesprek daarbij laat en ik weer twee maanden niets meer van hem hoor, waardoor ik dan alwéér degene ben die initiatief neemt tot contact en zelf ervoor zorg dat de afspraak er komt
Deze interactie drukt in het klein op veel van mijn verlatingsangst-knoppen. Laat staan als hij nog veel later zou reageren, of helemaal niet meer reageert. Dan slaan de stoppen door. Mijn conclusie is dan: deze man, waar ik zoveel om geef en die ik zo graag in mijn leven wil, lijkt vrij onverschillig tegenover mij te staan. Ik vermoed dat als ik geen contact meer zou opnemen, ik hem waarschijnlijk niet gauw meer zou zien.
Ik zou het er inderdaad gewoon bij kunnen laten, maar toch blijft een onzichtbare kracht me zijn kant op duwen. Dit is een vertrouwd patroon van mij: ik ben de achtervolger in relaties, ik laat niet snel los (tenzij iemand duidelijk aangeeft dat hij er geen interesse meer in heeft, dan is het heel gauw klaar voor mij).
Dit patroon stamt uit mijn kindertijd. Ik heb er al vaker over geschreven: de mannen waar ik als een blok voor val, lijken stuk voor stuk op mijn vader. Ze bezitten allemaal een – op het oog – emotionele kalmte, ze zorgen ervoor dat het me aan niets ontbreekt, ze zijn praktisch ingesteld, ze zijn vrij rustig van aard en kunnen goed luisteren. Net als mijn vader. Maar net als mijn vader, zeggen ze niet snel iets dat aangeeft dat ze gevoelens voor me hebben, nemen ze zelden contact met mij op en stellen ze zelden voor om elkaar weer eens te zien. Ze lijken die behoefte niet zo te hebben.
Rationeel gezien zie ik heus in dat ik van een mug een olifant maak, maar dat zijn dus de dingen waar ik enorm boos en verdrietig over kan worden, de dingen waar ik door getriggerd word. Tekenen van hun schijnbare onverschilligheid richting mij. Het heeft menig (bijna-)relatie van me voortijdig doen klappen.
Ik heb maar één vader, dus met hem heb ik het te doen. Ik heb de hoop inmiddels opgegeven, zonder daar wrokkig over te zijn overigens, en voeg me nu in mijn rol als degene die het initiatief neemt. Maar van potentiële geliefden zijn er natuurlijk velen en dus hoef ik geen genoegen te nemen met dit soort niet zo wederkerige banden. Hier kan ik zeggen: graag of niet.
En toch worstel ik daar nog altijd mee. Mijn onbewuste heeft de hoop kennelijk nog niet opgegeven. Waar ik het van mijn vader niet kon en kan krijgen, hoop ik dat nog altijd wel te krijgen van de mannen waar ik op val en die zo op hem lijken. Rationeel gezien tegen beter weten in, want als ze zoveel op mijn vader lijken, dan is dat een ware mission impossible. Deze types zullen niet op magische wijze ineens wél degene worden die het meeste initiatief nemen tot contact of me uit zichzelf een inkijkje in hun hart en ziel geven, net zo min als mijn vader dat zal doen. Aan mij de schone taak om hen ook te accepteren zoals ze zijn en zelf het initiatief te blijven nemen in ons contact. Of het contact te laten verwateren.
Nu ik mezelf weer toesta open te staan voor de liefde is dit mijn grote vraag: ga ik voor waar ik naar verlang, ook als dat mannen zijn waar ik op het eerste oog niet door aangetrokken word (mannen-niet-als-mijn-vader), of blijf ik kiezen voor wat fijn en vertrouwd voor me voelt, maar wat ik zo lastig te verteren vind (mannen-wel-als-mijn-vader)? Ik ben er nog niet helemaal over uit 🙂
En jij? Herken jij ook pijnlijk gedrag van je vader of moeder in die liefjes waar je het dolst op bent, of was? Heb je hiermee leren omgaan of heb je (bewust) gezocht naar iemand die die gedragingen niet heeft? Leuk als je me dat even laat weten!