Ik had een lief, openhartig en diepgaand app-contact met een leuke man, waar ik in korte tijd een soort van verliefde gevoelens voor had ontwikkeld. Onze bijna dagelijkse gesprekken gaven me vlinders. Ik keek er naar uit om van hem te horen. We nodigden elkaar uit onze waarheid te delen over liefde, relaties en seks, en dat gaf bij ons allebei inzichten en doorbraken. Hij wilde me graag in den lijve ontmoeten, bij hem thuis, zei hij. Dat vond ik een goed idee, dus we spraken af.
Toch annuleerde ik even later onze afspraak weer, omdat het qua timing niet goed voelde. Ik was namelijk ook verwikkeld in iets moois met iemand anders, die monogaam wilde zijn, en wilde dat niet op het spel zetten, met deze ontmoeting. Ik wilde eerst kijken hoe dat zich zou ontwikkelen. Misschien konden we elkaar over een tijdje wel zien, zei ik. Daarmee zette ik ons fysieke contact als het ware ‘on hold’, aannemende dat onze gesprekken gewoon door zouden gaan.
Maar nee. Hij reageerde anders dan ik had verwacht.
Ik had mijn keuze kennelijk gemaakt, zei hij. Als ik nu voor die ander zou kiezen, zou ons contact wegvallen, zodat ik zo beter zou kunnen voelen wat mijn keuze inhield.
Ik vond het stom. Waarom maakte hij er een keuze van? Kon ik zijn aandacht niet houden, tot we elkaar wel zouden kunnen zien? Waarom moest het nu per se stoppen? Ik werd boos en probeerde mezelf aan hem uit te leggen.
Hierop zei hij, inmiddels ook wat bozig, dat ik niet kon verwachten dat ik het allemaal kon hebben. Hij had al zoveel tijd geïnvesteerd, en voor wat..?
Dit laatste zinnetje triggerde me enorm. Voor mij representeerde dit het cliché waar ik altijd zo bang voor ben. Daar gaan we weer.. dacht ik.
Oh, dus hij zag ons contact als investering? Investering in wat precies? Was ons contact dan niet bevredigend an sich, puur voor wat het was, emotionele en intellectuele verbondenheid? Kennelijk niet. Kennelijk had het hem fysieke intimiteit moeten opleveren. Dat was waar het hem écht om te doen leek te zijn, concludeerde ik wrang: seks. Zijn wens om te stoppen met ons contact als ik niet langs zou komen, voelde als een vorm van chantage: “als ik op korte termijn geen seks van je hoef te verwachten, dan krijg jij ook geen aandacht meer van mij”.
Wat had ik me in hem vergist, zei ik, “ik dacht dat jij anders was, gevoelig en zorgzaam, maar je bent net als alle anderen!”. Waarop hij zich onterecht beschuldigd en weggezet voelde. En ik me nog minder begrepen voelde. En hij ook niet door mij. Zucht. Het leek wel een trigger-parade. Inwendig ontplofte ik van frustratie, en hij zo te horen ook. We bleven desondanks behoorlijk spiritueel correct, want dat hadden we kennelijk allebei al geleerd (met ingehouden boosheid zeggen: “ik voel me nu heel, heel erg boos.”), maar het was duidelijk dat we elkaar even niet zo leuk vonden.
Toen ik echter een paar dagen de tijd had gehad om tot rust te komen en ik dit alles wat had laten sudderen, kon ik het ook anders zien. Hier leek (ook) voor hem een trigger te spelen, die misschien klinkt als dit:
“Ik word hier gewoon keihard gefriend-zoned! Ik geef en geef en geef, mijn aandacht, tijd en energie, en ‘zij’ nemen maar. Ze houden me fysieke intimiteit voor als een verleidelijk aas. Ze bespelen me. En haken af als puntje bij paaltje komt. Ik laat me daar niet voor gebruiken.”
Ik moest niet verwachten dat hij in de coulissen zou blijven wachten, terwijl hij zou blijven geven. Wie dacht ik wel helemaal dat ik was? Ik, de verwende prinses, die het allemaal wilde hebben.
Was het waar? Ja, ik had hevig met hem geflirt, en we hadden al flink wat seksuele verwijzingen naar elkaar gemaakt. Had ik hem daarmee in mijn ‘val’ gelokt? Wetende dat dat de weg is om zijn aandacht vast te houden, en hem te laten investeren in ons contact? Waarschijnlijk wel ja, maar niet geheel bewust. Ik genoot van ons flirterige contact, ook als dat nergens anders toe zou leiden, en ging ervan uit dat dit ook voor hem gold. Een soort friends with benefits, waarbij de voordeeltjes een diepe emotionele intimiteit betreffen, in plaats van fysieke intimiteit.
Friend-zonen. Ik heb dat vaak gedaan. Weten dat de jongen of man in kwestie op meer hoopt, dan een puur platonisch contact, en dan toch het contact gaande houden. Omdat de aandacht zo fijn is. Meestal gaf ik absoluut geen seksuele aanmoedigingen hoor, maar ik wist dat de ander hoop koesterde dat het ooit nog wel zou gaan gebeuren. Dat voel je, en dat zie je duidelijk aan het non-verbale contact. Ze deden hun uiterste best voor mij en reageerden ingehouden jaloers op mijn verhalen over andere mannen. Ik doe dat nu niet meer. Als ik sterk vermoed dat de ander meer wil dan ik te bieden heb, dan benoem ik dat. Als iemand dan blijft zeggen dat het onzin is, maar mijn intuïtie zegt iets anders, dan kap ik het zelf af. Het voelt dan simpelweg niet meer goed voor mij.
Tantra leert dat de weg naar het hart van het mannelijke via seks loopt, en dat bij het vrouwelijke de weg naar seks via het hart gaat. Daar zit, vind ik, een ongelofelijke kern van waarheid in, al is het zeker niet altijd zo. Het is het spel van polariteit dat ik zo goed ken. Ik verleid jou tot liefdevolle aandacht door mijn seks in te zetten, jij verleidt mij tot seks met je liefdevolle aandacht. Natuurlijk, we willen het uiteindelijk allebei, maar onze prioriteit ligt vaak net wat anders.
Als we dit verschil zouden accepteren en zelfs eren, en het spel van harte en met humor met elkaar zouden spelen, zou dat veel mooier zijn, dan als we het inzetten als manipulatie- en chantagemiddel. Laten we de natuurlijke wisselwerking in polariteit koesteren. Die is namelijk zo magisch mooi als we hem niet veroordelen of op manipulatieve wijze inzetten. Voor veel mannen is seks nu eenmaal hun favoriete liefdestaal, zo voelen ze zich geliefd, en voor veel vrouwen is dat volle aandacht krijgen. Seksuele bevrediging als bevestiging zien, en verliefd zijn op de volle aandacht die bij verliefdheid komt kijken, ik schreef er al eerder over. Krijgen we dit niet van elkaar, dan voelen we ons ook niet geliefd. (Een ervaren gebrek aan onze favoriete liefdestaal is vaak aanleiding voor affaires of stoppen met de relatie, doordat de gevoelens weg zijn, maar dat gegeven verdient een eigen stuk..)
Deze anekdote illustreert dit alles mijns inziens heel mooi. Ik zette de rem op onze polariteit, door onze afspraak af te zeggen, waarop hij ook vol in de remmen ging. Logisch dus eigenlijk. Ik kan het niet allemaal hebben inderdaad.