Van verslaving via vermijding naar balans – Kan dat?

Vanaf het moment dat mijn jaar-zonder-romantiek-jubileum in zicht kwam (gisteren was het dan eindelijk zover), werd ik onrustig. Bekend gedrag begon de kop weer op te steken. Ik begon weer meer aandacht aan mijn uiterlijk te besteden. Ik begon weer te flirten met leuke mannen die ik tegenkwam, besprak ze met mijn vriendinnen en betrapte mezelf regelmatig op uitgebreide fantasietjes met liefde in de hoofdrol. Ik begon weer boeken en blogs over de liefde te lezen en zwijmelliedjes te luisteren op Spotify. Ik was weer in de weer met liefdeshoroscopen en -leggingen van mijn Tarotkaarten. Ik besef dat het allemaal vrij kinderlijk is: van het kaliber hartjes tekenen en posters plakken op de muren van je tienerkamer. Romantic dreaming wordt dit ook wel genoemd in de liefdesverslaving-scene.

Omdat ik zo’n duidelijke deadline met mezelf had afgesproken, mocht ik dit alles weer van mezelf. Het leverde me weer de energie-rushes op waar ik zo dol op ben, en die ik zo gemist heb het afgelopen jaar. De zon lijkt weer feller te schijnen. Ik voel me een stuk levendiger en blijer.

Het interessante is nu dat ik me heel bewust ben van mijn romantisch gedroom. Ik sta mezelf heel bewust toe deze dingen te doen én besluit telkens bewust tot hoever ik het laat komen. Hoe lang mag ik lezen? Hoe vaak mag ik Tarotkaarten leggen? Hoe lang mag ik over mannen dromen? Hoe ver mag ik met mannen gaan in het contact? Daar hou ik me vervolgens aan. Ik kan nu ook een beetje om mezelf lachen. De afwijzing van mezelf, de schaamte, die er voorheen altijd op zat, is verdwenen. Het is oké, ík ben oké.

Dit keer wil ik echter de balans bewaren, niet meer doorschieten in al deze zaken.

Wat daarvoor nodig is, weet ik inmiddels. Mijn focus blijven richten op alle andere dingen in mijn leven, die net zo goed de moeite waard zijn: mijn vrienden, mijn werk, mijn bezigheden. Romantische liefde mag een onderdeel zijn, niet de hoofdmoot. Een ander belangrijk aspect is het platonisch houden van contacten die nergens toe leiden. Ik wil hierin naar mijn eigen waarden leven: seks is voor mij niks casuals, dus dan moet ik er ook niet zo casual mee omgaan.

Wat wel als potentieel problematisch voelt, is dat ook mijn exen weer in mijn hoofd gekropen zijn. Ik heb ze onwijs gemist en heb mezelf daarom weer toegestaan om contact met hen te hebben. Ik heb grote moeite met afscheid nemen als ik nog veel om iemand geef. Leuke exen heb ik dan ook het liefst als (goede) vrienden, als dat ook maar enigszins mogelijk is. Zo gebeurde het dat ik afgelopen week met één oud-liefje afgesproken heb; met een ander zit die afspraak er nog aan te komen.

Ik bevind me daarmee op glad ijs. Vorige keren dat ik al mijn verleidingen gewoon bleef opzoeken ging het namelijk goed mis met mij. Er bleef slechts een emotioneel uitgeput hoopje ellende van me over.

Dat het voor de meeste mensen moeilijker is om verleiding te weerstaan dan om verleiding volledig uit de weg te gaan, is een gegeven waar programma’s voor verslavingen op gericht zijn. Het doel is levenslange, totale abstinentie van het verslavende middel. Met mate gebruiken bestaat hierbij niet. Wat sterk verslavende drugs betreft begrijp ik dat best, maar op het gebied van romantiek en seks is dat wat lastiger.

Wat totale abstinentie betreft, heb ik mezelf eerlijk gezegd versteld doen staan het afgelopen jaar. Ik kon zo het klooster in. Ik bleek goed in staat te zijn me aan mijn voornemens te houden. Dat kan ik kennelijk best, MITS ik voor 100% achter deze voornemens sta. En dat sta ik deze keer, dat is het grote verschil met vorige keren dat ik dit soort voornemens had. Ik heb de afgelopen jaren zo ontzettend veel pijn gehad door mezelf te blijven geven aan mannen die er overduidelijk niet voor gingen, die pijn wil ik nooit meer ervaren.

Ik moet zeggen: het jaar zonder romantisch gedroom en gejaag gaf me enorm veel rust, een sterk gevoel van onafhankelijkheid en tegelijkertijd de energie om me op andere zaken te richten. Ik heb ook veel energie in therapeutische methoden gestoken (die werken met je zogenaamde innerlijk kind). Mijn leven is er veel rijker door geworden en mijn eigenwaarde is er ontzettend door gegroeid. Dat jaar alleen had ik echt even nodig.

Het komende jaar gaat het me om balans: niet doorslaan in dwangmatig uitleven of juist dwangmatig vermijden van mijn verleidingen, maar een mooie middenweg vinden. Zoals ik eerder al schreef: ik wil de voormalig alcoholist zijn, die best af en toe wat biertjes kan drinken en niet met een grote boog om elk café heen hoeft te lopen.

Het voelde dan ook behoorlijk als de kat op het spek binden, toen ik mijn ex weer ging zien. Vriendinnen waarschuwden me al.. “Zou je dat nou wel doen?!” Ja, ik wilde mezelf bewijzen dat ik het kon. Het voelde als een lakmoesproef. De aantrekkingskracht tussen ons was (natuurlijk) gewoon weer als vanouds. Wat wel verminderd was, was mijn neiging om me hier aan over te geven. Dat deed ik dan ook niet. Het was gewoon fijn hem te zien en hem even vast te houden. Ik kon het nu zien voor wat het was: aantrekkingskracht.

Maar naast aantrekkingskracht, was er – in elk geval wat mij betreft – vooral een boel liefde. Dit keer kwam ik niet om een kick te halen, maar om liefde te delen, net zoals ik dat met mijn vrienden doe. Dat betekent nog niet dat wij gemaakt zijn voor elkaar of dat we een fijne relatie zouden kunnen hebben. Daar is veel meer voor nodig. Kennelijk zit dat er niet in tussen ons, en dat is oké.

De kracht die ik voel als ik de balans weet te bewaren, is me in elk geval veel meer waard dan het toegeven aan een kortstondige high, die me op de lange termijn kan schaden. Ik wil me niet weer in die stroom van pieken en dalen mee laten trekken. De onschuldige hightjes sta ik mezelf lekker toe (net als die paar biertjes, en ja, ook die paar teveel), de minder onschuldige highs hoeven voor mij niet meer zo nodig (drinken tot ik stomdronken ben en totaal niet meer weet wat ik doe). Emotionele volwassenheid gloort aan de horizon. 🙂