Zelf heb ik voornamelijk last van verlatingsangst in mijn relaties, omdat ik me aangetrokken voel tot mannen die mij in de relatie op afstand houden. Die verlatingsangst is dus vrij reëel; de kans is groot dat ze elk moment weg kunnen zijn. Verlatingsangst is mij echter zo bekend, dat het ‘normaal’ en zelfs goed voor me voelt. Het is voor mij een intens signaal dat ik van iemand hou. Het kan echter ook zomaar opeens omslaan naar bindingsangst, als ik het gevoel krijg dat deze mannen toch ineens dichtbij komen en vol voor me gaan. Dat voelt dan verwarrend en niet goed, en de kans is groot dat ik de relatie dan verbreek.
Nu heb ik het sterke vermoeden dat de meeste mannen waar ik mee ben geweest – of dat nu ‘relatie’ heette of niet – vooral last hadden van bindingsangst. Zij leken zich juist aangetrokken te voelen tot vrouwen die hen overduidelijk adoreerden. Ook een vrij reële angst, omdat die wel erg dichtbij komen. Ook bij hen kon dit dan omslaan naar verlatingsangst, als deze vrouwen na verloop van tijd wat kritischer werden. Dan voelde het voor hen niet meer goed.
Mensen die last hebben van bindingsangst krijgen dán de neiging om te gaan twijfelen aan hun geliefde. Ze worden ambivalent: ze willen soms wel, maar soms ook niet in de relatie blijven, en kunnen hierdoor geen duidelijkheid aan hun partner geven, vooral wanneer hun partner grote stappen in de relatie wil nemen, zoals samenwonen, trouwen of kinderen krijgen. Worden ze daar toch toe gedwongen, dan wordt het sneller een ‘nee’ dan een ‘ja’. Ze weten het simpelweg niet zeker!
Verliefdheid is handig. Het produceert een sterk gevoel voor elkaar, maar verliefdheid is ook heel vluchtig. Het ene moment kun je niet stoppen met verlangen naar de ander en vind je alles fantastisch aan hem of haar, het volgende moment wordt de relatie een beetje gewoontjes en neemt het verlangen af. En opeens besef je dat ze zich raar kleedt, ze een beetje te dik is, ze te weinig ambitie heeft en ze irritant veel praat. “Hmm.. wil ik hier wel voor altijd bij blijven?”
Ik merkte in mijn niet-relaties (relaties die geen relatie mochten heten) dat ze geneigd waren sterk te focussen op mijn minpunten. Ze leken constant een rationele afweging te maken. Zie ik mezelf met deze imperfecte persoon samen zijn, voor altijd? Passen we goed genoeg bij elkaar? Dat deden ze niet gelijk al in het begin hoor – dan was het gewoon een mismatch geweest – maar als de tijd vorderde. En vooral als ik, na maanden van intens en fijn samenzijn, vroeg om meer. Om de stempel ‘relatie’.
Het waren dan vrijwel altijd relatief kleine dingen waar ze uiteindelijk op af zeiden te haken, zoals mijn neiging stellig te zijn in discussies, mijn vrij dwingende wijze van knuffelen of mijn out-of-the-blue botte opmerkingen. Daar ergerden ze zich dan zo enorm aan dat ze zichzelf geen leuk persoon meer vonden, in mijn aanwezigheid. Al die dingen klopten overigens wel, maar het leken mij nogal arbitraire zaken, liefdesgewijs. Als je van iemand houdt dan doen die er niet zo toe. Niemand is perfect en hoe meer tijd je met iemand doorbrengt, hoe meer dat soort dingen naar voren komen. Stellen die al jaren samenzijn kunnen vaak een hele waslijst aan ergernissen opnoemen, en toch houden ze van elkaar en kiezen ze voor elkaar.
Zo kan ik ook tig minpunten van mijn oud-geliefden opnoemen waar ik me aan ergerde, zelfs veel substantiëlere zoals verslavingen, maar die nam ik op de koop toe (wat natuurlijk ook niet altijd handig is, maar daarover later meer). Ik hield van ze, punt. Zij, daarentegen, concludeerden dan dat we wellicht niet helemaal bij elkaar pasten. Als zij zich aan me ergerden dan was dat gelijk hét bewijs dat het nooit zou gaan werken. Al was het iets wat ik, pak hem beet, 1% van de tijd liet zien.
Je kunt daar tegenin brengen: dan hielden ze dus niet (genoeg) van je. Dat kan ja. Alleen, ik denk niet dat dat het hele verhaal was. Ik voelde hun liefde voor mij heel duidelijk en dit plotse terugtrekgedrag was voor hen een patroon. (Zie ook dit verhelderende korte filmpje van the School of Life).
In het boek Attached (geweldig boek, en ook in het Nederlands te krijgen als Verbonden) staat dat dit ‘focussen op minpunten’ een de-activatiestrategie is van mensen met bindingsangst, om een gevoel van toenemende intimiteit teniet te doen. Zo blijf je enigszins beschermd tegen een eventuele afwijzing van de ander; het voelt veiliger. Er ontstaat zo geen echte hechting. Dat doen ze overigens niet bewust, dat doet hun onbewuste programmering. Ze voelen alleen wél het resultaat: ergernis, weinig hechting en de overtuiging dat dit nooit zal gaan werken. Dus: een hele hoop twijfels en dan op naar de volgende. En dan begint de boel weer opnieuw, hoe fantastisch hij/zij in het begin ook lijkt te zijn.
Deze mannen stonden – naar mijn onbescheiden mening – over het algemeen überhaupt niet zo goed in contact met hun gevoelens, laat staan met zoiets groots als liefde. Ik ben echt niet naïef, gek of blind; ik voelde en zag hun liefde in alles wat ze voor me deden en hoe ze naar me keken als we samen waren. Daarom bleef ik. Ze hoefden het zelf niet te zien of te erkennen, dat ík het zag en erkende was voldoende voor mij. Misschien wisten ze niet goed wat het gevoel van liefde inhield, dacht ik, al lag het maandenlang onder hun neus. Misschien kenden ze alleen het sterke gevoel van verliefdheid en verlangen, opgewekt door iemand die niet helemaal beschikbaar voor hen was of als out-of-their-league ervaren werd. De fantastische persoon waar ze uiteindelijk wel een leven mee zouden willen en kunnen opbouwen, die wél perfect bij hen zou passen (vaak ook een ex, die ze achteraf idealiseerden). Een gevoel dat al snel verdwijnt als ook deze persoon eenmaal toegehapt heeft en (weer) beschikbaar is. Die dan ineens (weer) vreselijk irritant blijkt te zijn als ze naast je op de bank zit.
Voor mij zat er uiteindelijk niets anders op dan ze te laten gaan, want een eeuwigdurende niet-relatie wilde ik niet meer. Wat de oorzaak van hun ‘niet willen committen’ ook was, feit bleef dat ze dat niet wilden.
Misschien was een relatie nu nog niet hun ding. Misschien zou het dat wel nooit worden. Of misschien was dit inderdaad geen ware liefde. Van trekken aan een dood paard wordt niemand vrolijk. Bryan Reeves, relatiecoach, heeft daar iets heel moois over geschreven en ook David Deida heeft daar iets inspirerends over gezegd. Zij zeggen dat mannen die klaar zijn voor ware liefde, met elke vrouw, waartoe ze zich aangetrokken voelen, een fantastische relatie zouden kunnen hebben. Het gaat erom dat ze helderheid voelen in het feit dat ze déze vrouw willen en hun best doen het te laten slagen.
uit: Bryan Reeves – A man divided causes stress in his partner
For most every woman, throughout her life, has experienced being loved then abandoned, used then discarded, in countless ways both fleeting and enduring. It’s only by the repeated demonstration of an intimate partner’s unwavering commitment to loving her, come what may, that she can finally allow herself to relax and truly open in her loving towards him.
Personally, I didn’t experience readiness for this kind of commitment until my early 40s.
Which partly explains why I always seemed to make women so mad at me, despite my always best intentions.
Then, one night while on a solo retreat in an Idaho mountain cabin, I finally felt in my bones I was ready to build a world with a woman. I felt it so clear that I spoke my readiness aloud towards a black sky of stars sprinkled like glitter.
I met that woman the next day.
We’ve had our trying times, but my deep clarity of commitment to making our relationship thrive has helped carry me – carry us – through all of them.
Each man needs to find and honor his own timing. Some will be ready in their 20s, some their 60s, and some will see that internal clarity come and go, repeatedly.
I personally believe it’s less about the “right partner” and more about the “right timing” for a man, though perhaps it’s both coming together at the same time. I do see for many men, that being divided or unclear about his work – his purpose – can cause deep confusion around relationship, too, even if he’s with the most exquisite partner.
There’s countless reasons why it took ‘till my 40s; I doubt I know half of them, though I do believe one of them was still not being clear in my work.
Regardless, failing to acknowledge and honor my internal divisions created awful messes of love, causing such unnecessary suffering, both for me and every woman who tried to love me.
An easy partner who tolerates a man’s shallow commitment doesn’t make relationship better. All it does is enable him to remain out of integrity with himself, and to love only half-way.
This is why a man must be honest with himself about whether he genuinely wants the life he’s living today.
Otherwise, his lack of vigor for the challenges he faces will only make life poorer for the one who loves him, and for himself, too.
However, when he is deeply undivided in his choosing … well, little can stop that man from consistently creating exquisite experiences for himself and anyone fortunate enough to receive the gift of his undivided presence.
Voor het volledige artikel: https://bryanreeves.com/a-man-divided-causes-stress-in-his-partner/