Ik werd en word er vaak van beschuldigd dat ik soms wat ‘needy’ overkom, dat ik iemand nodig lijk te hebben om me goed te voelen. En ja, dat was in het verleden zeker zo. Maar tegenwoordig voel ik dat zelf niet meer op die manier. Ja, ik vind het heerlijk om bij mijn geliefde te zijn en zijn liefde te voelen, maar is dat nodig hebben? En zo ja, is dat dan verkeerd? Dat onderscheid vond ik lastig te maken, voor mezelf, maar ook richting mijn geliefde.
Ik legde het altijd uit als het feit dat liefde kleur aan mijn leven geeft, liefde maakt mijn leven bruisend en levendig. Zonder liefde vind ik er niks aan. Dan was zijn reactie meestal: ik wil niet dat je mij verantwoordelijk maakt voor jouw geluk. Maar dat deed ik niet! Toch? Mijn geliefde zei: ik wil dat je me zegt dat je me heel graag wil zien, niet dat je me nodig hebt. Het is een kwestie van formuleren. Dat was een duidelijke instructie, maar toch bleef ik het verwarrend vinden.
Mocht ik verlangen naar liefde? Mocht ik het zelfs nodig hebben? Betekende dat dat ik afhankelijk was, dat ik needy was? Ik veroordeelde mezelf om mijn behoefte, duwde mijn verlangen weg en liet het zo weinig mogelijk merken. Dat werkte natuurlijk niet, want nu leek het alsof ik helemaal niet naar hem verlangde. Dat voelde oneerlijk. En ik was bang dat we elkaar dan nóg minder zouden zien.
Nu kwam ik een gefilmde workshop van David Deida tegen (schrijver en spreker over spirituele relaties) die me omver blies van herkenning. Ja, zo is het! Opeens viel alles op z’n plaats.
- De eerste fase van liefde is: ik heb je nodig (de afhankelijkheid).
Krijg ik niet wat ik wil dan ga ik pruilen en voel ik me rot. Ik geef jou ook alles wat jij verlangt van mij, ook al heb ik daar geen zin in. Verlatingsangst huist hier – veel vrouwen neigen hiertoe. - De tweede fase is: ik heb je niet nodig (de onafhankelijkheid).
Ik kan prima voor mezelf zorgen en jij zou dat ook moeten doen. Ik ben wie ik ben, ik ga me niet aanpassen voor jou. Verwachtingen zijn verboden. Bindingsangst huist hier – veel mannen neigen hiertoe. - De derde fase is: ik vind het heerlijk om bij je te zijn, maar ik heb je niet nodig én ik heb je ook niet niet nodig (de wederzijdse afhankelijkheid).
Ik geniet er intens van, het is de kers op de taart. Ik hecht waarde aan wat wij samen hebben, maar ook aan mijn eigen leven als individu. We spreken wensen naar elkaar uit en zoeken samen naar manieren om die te vervullen.
(Deze drie fasen zitten trouwens ook in het populaire boek van Stephen Covey: De 7 eigenschappen van effectief leiderschap. Ook spreekt de theorie van Geweldloze communicatie hierover. De behoefte aan liefde en intimiteit is universeel. Het is alleen jouw favoriete strategie om dat via een bepaalde persoon vervuld te krijgen. Je moet flexibel kunnen zijn in je strategie, dus niet volledig op die persoon rekenen voor het vervullen van je behoefte aan liefde en intimiteit. Kun je het ook aan jezelf geven? Kun je het via je vrienden of huisdieren krijgen? Of via een ander? Hoe flexibeler je kunt zijn in je strategieën om je behoeften te vervullen, hoe ’emotioneel gezonder’ je bent en hoe minder je een ander zult claimen.).
Voor vrouwelijke wezens, dus ook mannen met een dominante vrouwelijke kern, is genieten van liefde waar ze voor op aarde zijn. Voor mannelijke wezens geldt dat niet. Zij willen het leven ‘penetreren’ met hun aanwezigheid, met hun daden en daar respect voor oogsten. De meeste vrouwen hechten veel waarde aan samenzijn, waardoor het voor mannen al gauw liefde uit de eerste fase kan lijken (‘je hebt me nodig’). De meeste mannen hechten veel waarde aan hun vrijheid en autonomie, waardoor het voor vrouwen al gauw liefde uit de tweede fase kan lijken (‘je hebt mij niet nodig’).
Maar.. mijn drang naar nabijheid betekent niet geen vrijheid voor jou en jouw drang naar afstand betekent niet geen liefde voor mij. Het kan beiden tegelijkertijd bestaan.. in de derde fase van liefde. Prachtig toch? Relatiecoach Bryan Reeves heeft daar trouwens ook heel inspirerend over geschreven en gesproken. Zijn hele blog en video’s op YouTube zijn zeer de moeite waard overigens.
Deze korte samenvatting doet het mooie verhaal van David Deida totaal geen recht, dus vind je het interessant, ga er dan maar even 10 minuten voor zitten: