Wat houdt jullie bij elkaar na verliefdheid? Onhandige hechting of liefde..?

Koppels die al een hele tijd samen zijn, lijken vaak een vorm van berusting gevonden te hebben met elkaar, na de eerste fase van verliefdheid en de daaropvolgende fase van het ‘uitvechten’ van hun verschillende behoeftes en wensen. Het lijkt een soort overgave: dit is wat het is.. en dat is helemaal prima.

Dat klinkt wellicht negatief, maar ik zie er steeds meer het mooie van in, mits ze elkaar respectvol en met veel liefde behandelen.

En precies dáár gaat het vaak mis.

Veel mannen en vrouwen blijven aan hun partner vasthouden, ook al vertrouwen ze hem of haar voor geen meter, of krijgen ze zelden de aandacht, steun en liefde waar ze zo naar verlangen. Het LIJKT overigens vaak alsof deze relaties nog iets bruisends hebben. Echter, deze bruisendheid is geen liefde, maar een mix van pijn, onzekerheid en verlangen vermomt als liefde.

Ik heb daar helaas veel ervaring mee. De eeuwigdurende verliefdheid, waar ik voorheen altijd naar streefde, bestaat niet. Daar ben ik inmiddels wel achter. Die ‘verliefdheid’ leek eerder een staat van permanente verlatingsangst te zijn, opgewekt door mannen die nooit volledig voor mij kozen. Die staat kan heel lang duren, als je maar aan degene blijft vasthouden die hem bij je opwekt. Ik ben ooit zeven jaar lang ‘verliefd’ gebleven op mijn vriend. Ja, we hadden het heel gezellig samen en ik was dol op hem, maar hij ging ook vreemd en loog daarover. Dat was niet erg respect- en liefdevol van hem nietwaar? En toch bleef ik. Ik was aan hem gehecht en was bang voor de leegte als ik bij hem weg zou gaan.

Ik herken deze berusting in een onhandige hechting nu ook bij anderen. En daarvoor hoeft de pijn niet zo heftig te zijn als bij vreemdgaan of (emotionele) mishandeling het geval is, maar het kan ook de sluimerende pijn van afwijzing zijn, opgewekt door keer op keer geen prioriteit te blijken voor de ander.

Dit is niks onschuldigs. Zoveel emotionele pijn eist zijn tol op je geestelijke en fysieke gezondheid. Stress is een grote veroorzaker van veel gezondheidsproblemen, ook ernstige.

Het is denk ik goed jezelf regelmatig af te vragen waarom je ervoor kiest bij je partner te blijven. Is dat omdat hij zo goed voor je is? Zijn best doet je te geven wat je zo graag wilt ontvangen? Zijn best doet je zo min mogelijk pijn te doen? Zijn best doet je te steunen in de zaken die belangrijk voor je zijn? Dát is liefde, al die dingen tezamen. Let wel: dit gaat natuurlijk beide kanten op. Doe jij zelf ook zo je best voor hem? Of ben jij degene die zelden iets liefs voor hem doet, of dingen doet waarvan je weet dat ze hem kwetsen of ergeren, of hem niet aanmoedigt (of zelfs tegenhoudt) om zijn doelen in het leven uit te voeren?

Ik denk dat als je je aan de wetten van de liefde houden, het vuurtje hevig brandend blijft, ook op de lange termijn. Daar is een goede communicatie voor nodig, want wensen en behoeftes hebben de neiging te fluctueren en over tijd te veranderen. Dan is het niet zozeer berusting in hechting die jullie bij elkaar houdt, maar blijft het heerlijk om samen te zijn, ook nadat de verliefdheid verdwenen is.