“Kun je niet gewoon een keer gelijk reageren?!” Keer op keer hetzelfde liedje. Ik erger me dood aan zijn nonrespons op whatsapp. Er gaan uren voorbij, soms zelfs meer dan een dag, voor hij een keer besluit te reageren. Grrrr..
Het is eigenlijk niet zozeer boosheid wat ik op zo’n moment voel, eerder teleurstelling en verdriet, en schaamte voor mijn eigen ‘needy’ gedrag. Voor mij is het niet-reageren niet gewoon een teken dat hij het druk heeft met andere dingen, maar een teken van desinteresse. Sterker nog, ik voel me een zeikende moeder, genegeerd door haar puberzoon. Een super onaantrekkelijk gevoel. Ik wil dat hij op mij reageert als de vrouw van zijn leven, ik wil me gewild voelen, of in elk geval gewenst. Voor mij is niet-reageren een bewijs dat hij me als last ziet, dat hij op passief-agressieve wijze aangeeft: laat me met rust. Zo zwart/wit voelt het. Het is een van mijn triggers.
En ik maar wachten. Alles wat ik doe voelt als het zoeken van afleiding. En het lukt nooit helemaal om mezelf af te leiden, mijn aandacht blijft gedeeltelijk gericht op mijn telefoon. Ik voel me een afhankelijke dwaas. Om gek van te worden. Komt hij dan ook nog een keer online – en dat zie ik omdat ik als een ware stalker in ons gesprek blijf hangen – of zie ik de beruchte blauwe vinkjes (die hij overigens wijselijk uitgezet heeft), dan zijn helemaal de rapen gaar. What the fuck?! Zie je wel, hij negeert me!! Dan is mijn vermogen om te relativeren weg en mijn geduld accuut op. Ik app hem boze of zeurderige berichtjes of ik bel hem om verhaal te halen. En daarmee zit ik gelijk in zíjn trigger: Arrrghhh, heb eens wat meer geduld, wees niet zo met mij bezig, doe niet zo afhankelijk! Hij voelt mijn onvrede en volledige focus op hem en die zaken jagen hem weg. Hij wil iemand die naast hem ook een drukbezet eigen leven heeft en niet constant met hem of de relatie bezig is.
Het is een verlatingsangst-bindingsangstcliche. Ik wil meer nabijheid, hij wil meer vrijheid.
Wat is hier nu de oplossing voor? Duidelijke afspraken maken. Bijvoorbeeld: Ik bombardeer hem niet met appjes en spaar de meeste zaken die ik wil vragen/zeggen op door ze in mijn notitie-boekje in mijn telefoon te zetten. We bespreken ze zo nodig als we elkaar zien (de meeste gevoelsmatig zeer dringende zaken blijken dan overigens totaal irrelevant). Als het dringend is app of bel ik hem. Hij appt of belt mij terug zodra hij het ziet. Als hij geen tijd of zin heeft dan stuurt hij een kort berichtje, zoals: ik bel je vanavond/morgen. En doet dat dan ook. Negeren/vermijden is er voor hem niet meer bij en voor mij geldt dat geduld hebben ook een schone zaak is.
Zo heb ik de zekerheid dat hij moeite voor me doet en dus wel degelijk om me geeft en zo heeft hij de vrijheid om te appen/bellen als het hem uitkomt. Win-win.
PS. Een handig truucje om het blauwe-vinkjes-of-zichtbaar-online-staan-gedoe te vermijden is je telefoon op flight-modus zetten zodra je het berichtje binnen hebt. Het berichtje lezen. Whatsapp verlaten. Flight-modus weer uitzetten. Et voila. Geen blauwe vinkjes of zichtbare online-status bij de zender. Graag gedaan.