Ik heb eigenlijk altijd wel iemand in mijn leven gehad, waar ik heel close mee ben. Ook nu. Dat voelt toch een beetje als vals spelen, in mijn weg naar meer onafhankelijkheid. Ik ben namelijk nog nooit écht alleen geweest. Ik vraag me nu dus af: is het voor je ontwikkeling tot een independent man / woman noodzakelijk om het leven echt een tijdje he-le-maal alleen te doen?
Ik heb nu dus een hele fijne vriendschap, met een man. Vrouwen vind ik ook hartstikke gezellig, maar ik laad meer op van mannenenergie, op de een of andere manier. We zien elkaar bijna dagelijks en ik spreek hem meerdere keren per dag via de telefoon. We ‘chillen’ veel bij elkaar. Gewoon lekker een beetje ons eigen ding doen in dezelfde ruimte, of samen een serie of film kijken. We gaan regelmatig samen op pad, of even ergens eten of koffie drinken. Hij is de eerste die ik bel als er iets is en die rol vervul ik ook voor hem. Hij is echt mijn maatje, mijn steun en toeverlaat. Hij voelt als thuis. Er spelen bij ons beiden geen sterkere gevoelens meer, al is hij wel een ex, dus er wordt hier niemand ongewild gefriendzoned. Er is dus niks aan de hand zou je zeggen.
Maar goed, dit alles is natuurlijk niet erg onafhankelijk van mij. En dat zit me dwars, want nu weet ik nog niet of ik écht alleen kan zijn. Daarnaast weet ik ook niet of het nou wel zo handig is. Ik vind het wel prettig zo, en hij ook, maar we zitten elkaar op het gebied van liefdesrelaties misschien wel een beetje in de weg. Hij wil graag een gezin en date ook af en toe, maar de noodzaak om een partner te vinden voelt hij denk ik nu veel minder, omdat hij al best wat geborgenheid bij mij vindt. Dat geldt natuurlijk net zo goed voor mij, al speelt bij mij de haast niet om kinderen te krijgen.
Ik kan me ook voorstellen dat een nieuwe geliefde niet staat te juichen bij het opmerken van onze vriendschap. Mijn vorige liefjes maakten er totaal geen punt van, maar dat waren slechts niet-relaties, dus dan speelt jaloezie niet echt een rol. Ik vraag me af hoe een serieuze partner er op zal reageren. De vriendschap is heel belangrijk voor mij, dus ik vind eigenlijk dat iemand daar geen probleem van mag maken. Ik vind dus ook dat zíjn nieuwe geliefde er geen punt van zou mogen maken en hoop dat hij dan, net als ik, ook voor onze vriendschap opkomt tegenover haar. Maar dat is aan hem.
Tegelijkertijd besef ik dat dat ook wel een vrij egocentrisch standpunt is, voor veel mensen. Voor velen voelt een man-vrouw-vriendschap van hun partner al snel als ’emotioneel vreemdgaan’ of bestaat de angst dat er meer speelt dan alleen vriendschap. Ik denk dat lang niet iedereen genoeg zelfvertrouwen en vertrouwen in de ander heeft om zo’n ‘buitenechtelijke vriendschap’ aan te kunnen.
Dat gold lange tijd ook voor mij. Niemand zo jaloers, wantrouwend en bezitterig als ik. Dat had z’n oorzaak in een vreemdgaand eerste vriendje, maar daar konden die arme mannen na hem niks aan doen natuurlijk. Echter, sinds ik daar EMDR-therapie voor heb gehad en me verdiept heb in bewuste relaties, waarin je heel open bent naar elkaar en elkaar niet claimt, vind ik het geen probleem meer als mijn toekomstige vriend omgaat met andere vrouwen. Zo ging één van mijn recente geliefden een flinke tijd op reis met een goede vriendin. Alleen zij tweetjes. Het was eerst even slikken, vanuit mijn oude automatische redenering dat dit niet oké zou zijn, maar al snel voelde ik dat ik er eigenlijk geen problemen mee had. Hij was een beetje bang geweest om het me te vertellen, maar heel blij dat ik zo volwassen reageerde. Een paar dagen later vroeg hij of ik officieel zijn vriendinnetje wilde worden, terwijl hij de periode daarvoor flink getwijfeld had. Mijn relaxte reactie was een bewijs dat ik hem niet zou gaan claimen, denk ik.
Nu ik daar zo in gegroeid ben, kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat ik een relatie zou overwegen met iemand die een punt zou maken van mijn vriendschap met andere mannen en vind het ook niet meer dan logisch dat ik er zelf ook geen punt van maak bij hem. Zo lost het hypothetische probleem van ‘wat als er een nieuwe geliefde in het spel komt?’ zich dus eigenlijk vanzelf op. Take it, or leave it baby!
Maar moet ik deze vriendschap als een probleem zien, gezien mijn wens tot onafhankelijkheid?
Ik denk het niet. We zijn nu eenmaal wederzijds afhankelijk als mens. We halen veel voldoening, steun en geluk uit onze intieme contacten. Ik zal hoe dan ook blijven zoeken naar manieren om me verbonden te voelen met anderen. Single of niet. Daar is niets mis mee. Ik kan ook gewoon dankbaar zijn dat deze vriend op die manier in mijn leven is. Het is tevens een mooie oefengelegenheid om op een intieme manier om te leren gaan met een ander. Iets dat ik erg lastig vind, maar ik steeds beter onder de knie begin te krijgen.
Ik gun mezelf deze fijne vriendschap dus maar gewoon. Het is in elk geval een stuk gezonder dan blijven hangen in halfslachtige, pijnlijke niet-relaties, waarbij ik ook op zoek was naar die geborgenheid. Dat patroon lijk ik in elk geval doorbroken te hebben. Dat ik hierdoor minder noodzaak voel om een nieuwe partner te vinden, zie ik juist als iets positiefs. Hoe minder noodzaak, hoe beter!
PS. Uiteraard weet ik ook van het bestaan van man-man en vrouw-vrouw relaties (en vriendschappen). Denk gerust het juiste geslacht op de juiste plek als je je nu niet aangesproken voelt!