Ik merk dat ik een punt heb bereikt waarop ik een beetje klaar ben met al dat navelstaren dat ik heb gedaan de afgelopen vijf jaar. Waar ik tot voor kort een haast onstilbare honger had naar boeken, blogs, podcasts, workshops, trainingen, therapie- en healingsessies, die mij minder emotionele ellende en meer inzicht in mezelf en geluk moesten opleveren, word ik daar nu steeds minder enthousiast van. Een beetje een been there, done that gevoel. Alles lijkt op min of meer hetzelfde neer te komen.
Deze persoonlijke-ontwikkelingsmoeheid zie ik trouwens bij meer mensen, die hier al jaren mee bezig zijn. Ze lassen workshopvrije periodes in en kopen geen inspirerende boeken meer. Even wat rust in de tent!
Hoewel deze periode me veel gebracht heeft, vulden al deze zaken eerlijk gezegd ook een leegte in mij op. Het had iets verslavends, om telkens die rush te voelen van de volgende veelbelovende en spannende methode of guru. Ik las constant zo’n vier boeken tegelijk, volgde elke maand out-of-my-comfortzone workshops en liep diverse therapeuten, coaches en healers af. Ik heb er bakken geld in gepompt. Al dat gedoe maakt me ook best zwaar op de hand. Voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik denk over niks anders na, praat over niks anders en zie overal onverwerkte trauma’s, toxische dynamieken en triggers. Ik wil mensen weer met open geest ontdekken, niet ze direct in het een of andere hechtingshokje stoppen.
Nu ik hier langzaam maar zeker mee aan het stoppen ben en mijn agenda en nachtkastje dus behoorlijk kaal ogen, brengt dat een zekere leegte met zich mee. Een leegte waar ik me niet zo goed raad mee weet. Ik verveel me ineens stierlijk, en voel me regelmatig eenzaam en moedeloos. Gevoelens die ik heel goed ken en die ik al die jaren weg gedatet en weg geworkshopt heb. Wat er nu anders is, is dat ik nu weet (of in elk geval denk te weten) dat dit zogenaamde oude pijn is. Ik hoef daar niet meer op een apathische – hallo bank en dekentje! – of juist overactieve – hallo mannen, boeken en workshops! – manier op te reageren. Ik heb nu de vaardigheden om ermee om te gaan en bezit de wetenschap dat deze gevoelens niets zeggen over mij of mijn toekomst. Het is misschien niet leuk om ze te voelen, maar ze mogen er best eventjes zijn. Dat maakt een wereld van verschil.
Ik wil het pad van persoonlijke ontwikkeling dus wat meer loslaten en proberen weer wat ‘gewoner’ te gaan leven. Zoals ik voorheen deed en zoals anderen dat ook doen. Weer wat meer doelloos vertier zoeken, zoals romans lezen, dansen, tv en films kijken, stappen, creatief bezig zijn, op vakantie gaan, lol maken met vrienden, winkelen en sjansen. Niet omdat deze dingen me iets op moeten leveren of af moeten leiden, maar puur omdat ze LEUK zijn.
Ik lijk daarmee uit te komen op het punt waar ik zo’n vijf jaar geleden startte, maar dan als een nieuwe versie van mezelf. Een beetje a la the hero’s journey.. Om Proust te citeren: “The real voyage of discovery consists, not in seeking new landscapes, but in having new eyes.”
New eyes, want ik heb ontzettend veel geleerd in de afgelopen jaren. Veel meer dan in alle jaren daarvoor. Ik ken mezelf nu veel beter (vast en zeker op wat blinde vlekken na) en weet beter wat ik wil en vooral ook wat ik niet meer wil. Ik heb veel van mijn oude shit doorgeworsteld en begrijp hierdoor de dieperliggende oorzaken van mijn emotionele triggers, die nu veel minder heftig zijn en sneller voorbij gaan. Ik kan stukken beter communiceren, zowel qua spreken, als qua luisteren. Ik heb veel minder schaamte; ik durf mezelf nu te laten zien zoals ik ben, voel me beter over mijn lichaam en durf me veel vrijer te bewegen en te uiten. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Er zullen vast nog meer van dit soort reizen komen, maar voor nu vind ik het wel weer even welletjes geweest. Dus, nieuwe oude leventje.., ik ben er weer!