Sinds februari van dit jaar zie ik geen cliënten meer. Een hele opluchting was dat, kan ik jullie vertellen. Niet omdat ik het werk niet meer interessant vond of omdat mijn praktijk niet goed liep, integendeel, maar omdat ik tegen een burn-out aan zat. Al sinds het najaar van het jaar daarvoor sliep ik zo’n vijf van de zeven nachten per week slecht en kreeg ik steeds meer last van hyperventilatie / paniekklachten en huilbuien. Het lukte me op een gegeven moment niet meer om de verhalen van enkele cliënten uit mijn hoofd te zetten, voelde me té verantwoordelijk voor hun proces en vond dat ik daarin tekort schoot, ondanks de (leer)therapie die ik al jaren op dit thema ontving.
De enige oplossing leek mij: zo snel mogelijk stoppen. Als je in loondienst bent, meld je je in zo’n geval ziek, en neemt een collega je cliënten per direct over. Maar ik werk als zelfstandige, zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering of broodfonds, dus ik kon me niet ziek melden. En omdat ik zo’n specifieke expertise heb, waren cliënten lastig over te dragen op collega-zelfstandigen. Bovendien hadden de meesten van mijn collega-psychologen ook wachtlijsten. Je snapt het: dat alles zorgde voor nóg meer stress.
Pas nadat ik iedereen zo zorgvuldig mogelijk afgerond of overgedragen had, kon ik eindelijk – enkele maanden later dan ik had gewild – beginnen met tot rust komen. Het voelde alsof ik mijlenver over mijn grenzen was gegaan.
.
Maar het is goedgekomen: ik slaap weer als een roosje, ik voel me goed en de stressklachten zijn verdwenen.
Gelukkig had ik een goedgevulde spaarrekening (mede daardoor heb ik ook geen AOV-verzekering, die ca. 100 euro per maand kost), dus ik heb deze rust zelf gefinancierd. Alleen, in Amsterdam gaat dat hard. Hoewel ik zuinig probeer te leven, ben ik toch wel zo’n 1500 a 1600 euro per maand kwijt. Mijn vierde maand zonder inkomsten is net ingegaan, dus reken maar uit. En met het vooruitzicht dat ik per februari volgend jaar uit mijn relatief goedkope huurappartement moet, zonder zicht op iets nieuws, begin ik ‘m toch weer wat te knijpen.
.
‘Dan begin je toch gewoon weer met je praktijk? En dan nu met wat lichtere problematiek?’
Ja, zou ik kunnen doen. Het punt is alleen dat ik daar niet aan moet denken. Misschien is het een aversie, die ik heb ontwikkeld – en waar ik ook weer overheen kom, als ik gewoon begin – maar ik wíl niet meer beginnen. Zodra ik denk aan het weghalen van mijn cliëntenstop, voel ik mijn luchtpijp weer dichtknijpen. Elke keer dat ik een mailtje ontvang van een oud-cliënt, die vraagt wanneer ik weer begin, of van een nieuwe cliënt, die vraagt wanneer de stop eraf gaat, voel ik dat ook.
Een teken dat ik het niet moet doen? Of hoort het erbij en moet ik erdoorheen?
.
Eerlijk gezegd weet ik het (nog) niet.
Wat ik wel weet is dat er weer inkomsten moeten gaan komen, en snel een beetje. Met het schrijven van mijn autobiografische roman (ik ben inmiddels over de helft, en in september gaat een redacteur ernaar kijken) verdien ik nu natuurlijk niets. En waarschijnlijk vallen de eventuele inkomsten daarvan tegen, als ik andere schrijvers mag geloven (zo’n twee euro per verkocht boek). Hoewel ik het heerlijk zou vinden om het schrijverschap als mijn full-time werk te kunnen zien, reken ik er niet op dat dit binnen een paar jaar lukt. Maar: fingers crossed voor de toekomst, want het is wel mijn grootste droom.
.
Ik ga dus (nog) niet starten met mijn praktijk, van mijn boek moet ik het ook (nog) niet hebben, maar ik wil wel meer werk maken van schrijfwerk. Dat is tenslotte wat ik het allerliefst doe.
P.S. En dan heb ik het over psychologische artikelen voor (online) media. Dus: heb je een leuke schrijfopdracht voor mij, bij voorkeur één die raakt aan mijn interesse in psychologie, (vrije) relaties, latten, geen kinderwens / ‘kindvrij zijn’, verlatings- en bindingsangst of seks- en relatieverslaving – maar een andere toffe schrijfopdracht mag zeker ook – laat het me weten!
P.S.2. Mijn relatie gaat nog altijd lekker, al zijn er ook wel lastige dingen, waarover geschreven kan worden 😉 (En die vast heel herkenbaar zijn, zeker voor mensen met verlatings- of bindingsangst..) Maar we genieten nog volop van elkaar, en zijn de laatste maanden samen uit onze (Corona)schulp gekropen. Later meer!