‘Ik zou zo graag genoegen kunnen nemen met mijn relatie, zoals die is, maar het lukt me niet. Ik blijf ontevreden. Hij is lief voor me, en we hebben het best goed samen, maar ik erger me ook vaak aan hem, en de sprankeling ontbreekt. Ik verlang naar meer, maar ga ik dat ooit vinden? Ik ben bang dat als ik bij hem wegga, ik spijt zal krijgen. Dan kan ik niet meer terug. Wat moet ik nu?’
Ik herken deze zorgen uit mijn jongere jaren, en begrijp ze dus ook heel goed, maar wat mij betreft zijn de twee logische routes in dit geval: blijven en samen aan de relatie werken, of weggaan, je verlies nemen en verder kijken.
Veel mensen die ik spreek in mijn praktijk, en met bovenstaande hulpvraag bij mij komen, kiezen voor een andere weg: ze blijven, maar betrekken hun partner niet bij hun geworstel. Ze denken er liever eindeloos over na, of praten over hun relatie met anderen (en mij), in de hoop dat ze er zo toch uit zullen komen. Of ze zijn al eens eerder weggegaan, maar raakten vervolgens in paniek en renden snel weer terug. Aan de ontevredenheid over de relatie is dan nog altijd niets veranderd.
De partner weet vaak van niets. Of heeft wel wat vermoedens, maar weet niet in welke mate dit speelt: dat de relatie inmiddels op het spel staat.
Ik stimuleer deze cliënten altijd om gesprekken met hun partner aan te gaan, of hun partner mee te nemen naar onze gesprekken.
Maar vaak willen ze dat (nog) niet. Veel te spannend.
Waarom is het voor zoveel mensen zo enorm lastig om hier met hun partner over te praten?
Redenen die mijn cliënten mij geven zijn: mijn partner kan toch niet veranderen op de manier die ik wil, het zal hem/haar alleen maar kwetsen, misschien moet ik mijn veel te hoge verwachtingen gewoon wat bijstellen, mijn partner zal direct bij mij weggaan als ik mijn twijfels kenbaar maak, ik ben bang voor zijn/haar reactie en wil geen drama..
Wat we dan bespreken is het volgende:
Als je ervan overtuigd bent dat je partner niet kan veranderen, dan lijkt het me een duidelijk verhaal. Wil je de komende jaren (of de rest van je leven) in een relatie zitten met iemand die op belangrijke gebieden niet aan jouw wensen voldoet? En belangrijk is het kennelijk, anders zou je er niet zo mee zitten. Neem eerst je eigen gevoelens serieus. Soms voelt het simpelweg niet goed, of niet helemaal goed (meer). Daar hoef je geen sluitende rationele uitleg voor te hebben.
Als je bang bent dat het je partner zal kwetsen, dan is mijn vraag: kwetst het je partner niet veel meer als je hem/haar niet de eerlijke reden geeft van je twijfels of vertrek? Die knagende gevoelens van verwarring en onzekerheid over waarom het nou precies niet werkt of mis gegaan is, is voor veel mensen moeilijk te verdragen.
Als je denkt dat je te hoge verwachtingen hebt: hoe kom je erbij dat ze te hoog zijn? Wie heeft je dat verteld? (Iemand die zelf ook genoegen neemt met minder dan hij/zij eigenlijk wil, omdat dat de veiligste weg lijkt misschien?) Wat als je erop zou vertrouwen dat dat wat jij belangrijk vindt er voor jou zal zijn?
Als je denkt dat je partner meteen bij je weggaat, zodra je over je twijfels begint.. Wat zegt dat dan over je partner, en over jullie relatie? Is het dan wel een veilige relatie, waar je in zit? Als het goed is dan kunnen ook de minder fijne kanten van de relatie besproken worden, zonder dat de boel direct ontploft. Die horen er nu eenmaal bij.
Als je bang bent voor een dramatische reactie, dan zou het mooi zijn om te leren hoe je omgaat met emotionele reacties van anderen. Hoe ga je zo’n gesprek aan? Hoe kun je de ander tot rust brengen? Of, als dat niet lukt, hoe kun je dan zelf rustig (en veilig) blijven?
Enkele individuele gesprekken hierover kunnen inzicht geven en helpend zijn, maar uiteindelijk is het belangrijk dat de partner mee gaat doen aan het gesprek, met of zonder relatietherapeut erbij. Relatieproblemen zijn tenslotte relatieproblemen, die los je niet individueel op.