Ik heb me het grootste deel van mijn leven opgesloten in mezelf gevoeld. Niet vrij om te doen wat ik wilde. Vastgeketend door angst. Ik was bang voor veel verschillende dingen. Zo was ik bang voor ziektes, bang voor afwijzing, bang voor ongelukken, voor natuurrampen, voor verlating, voor agressie, voor falen, voor afgaan, noem maar op.. Ik durfde niet veel en had de neiging mezelf te isoleren van mensen en ervaringen. Ik leefde een beschermd en comfortabel, maar daardoor ook uitermate saai leven.
Romantische en spannende liefdesrelaties vormden een prikkelende uitvlucht voor me. Mijn liefde voor hen kon me vaak ook motiveren tot meer dappere keuzes in het leven. Ik viel op onafhankelijke en zelfstandige mannen, die níet bang waren. Zij haalden me uit het veilige bekende, dat mijn leven was.
De laatste jaren vind ik steeds meer mijn eigen kracht. Ik heb hen niet meer nodig om me aan mijn hand mee te nemen. Ik geef me zelf nu een schop onder mijn bange kont. Hup, gaan jij!
Eén van mijn grootste angsten, die ik per se wilde overwinnen, was ‘voor langere tijd alleen op reis gaan naar een verre bestemming’. Als ik in het kader van psychotherapie een hiërarchie opstelde van mijn angsten, om stap voor stap mijn talrijke angsten aan te kunnen gaan, dan prijkte deze altijd bovenaan. Op een gedeelde eerste plek met ‘voor langere tijd alleen blijven‘. Het is natuurlijk niet absoluut noodzakelijk om deze twee dingen gedaan te hebben in je leven, maar voor mij representeerden ze de kers op mijn ontwikkelingstaart. Als ik dít durfde, dan mocht ik pas echt trots op mezelf zijn, vond ik. Dan zou ik mezelf niet meer als ‘een angstig en afhankelijk persoon’ beschouwen. Én, dan zou de wereld voor me open liggen.
Ik ben deze week terug gekomen van een maand in een traditionele Tantra yoga ashram, genaamd ‘Shri Kali ashram’, op het eiland Koh Phangan in Thailand. Daarmee kan ik het laatste item van mijn angsthiërarchie afvinken, hoera! Ik heb voor deze specifieke reis gekozen, omdat ik graag een tijd in een bewuste gemeenschap wilde doorbrengen, zowel Tantra als yoga mijn grote interesse hebben, ik daar tegelijkertijd een yoga-docenten-opleiding kon volgen en een maand weg zijn me wel lang genoeg leek. Als ik mijn ervaring in enkele woorden moet samenvatten, dan was het ontspannend, uitdagend, inspirerend, verbindend en oncomfortabel. Maar niet eng.
Traditionele Tantra is, anders dan de moderne (Westerse) Tantra die vooral op seksuele vrijheid gericht is, gericht op het verkrijgen van vrijheid in het algemeen, door een heilzaam, verbonden en gelukkig leven te leiden, te ontspannen in alles wat je doet, en tot je volle en ware potentie te komen, los van conditioneringen, door te beseffen dat je onderdeel bent van het goddelijke, zoals alles en iedereen dat is.
We zaten met een internationale groep van zo’n 50 man midden in de jungle. De guru en de oprichters van de ashram hadden daar, een steile heuvel verwijderd van het hoofdgebouw met een aantal kamers, in een grote cirkel een stuk of 40 basic bamboe hutjes geplaatst, met daarin alleen een simpele matras op pallets en een klamboe, én met koude buitendouche en -toilet; privé, maar wel buiten de hut. We werden er vergezeld door de meest uiteenlopende exotisch-ogende insecten en reptielen – ook ín de hut, omdat die niet luchtdicht was -, kippen en hanen, honden en katten en een triljoen muggen, die zich helaas weinig leken aan te trekken van de muggenspray’s, waar ik ook nog eens allergisch op bleek te reageren. Elke nacht klonk een kakofonie aan dierengeluiden, met als stralend hoogtepunt een stuk of tien hanen die tussen 4 en 6 luidkeels aangaven dat het ochtend was.
Het was allemaal zalig oncomfortabel en buiten mijn comfort zone.
Ik heb de 200 uur yoga teacher opleiding voltooid, maar je kon er ook je 300 of 500 uur halen, slechts één of twee weken het programma ‘uitproberen’, of als lange-termijn Tantra-student een half jaar of een jaar blijven. De groep bestond dus uit een mix van mensen die er voor korte of lange tijd verbleven. Allemaal zoekers, naar vrijheid en verbinding. De meesten teleurgesteld in het leven in de matrix, het ‘normale’ leven met al zijn vereisten, regels en zo-hoort-het’s. Het waren bovenal lieve en open-minded mensen, die open stonden voor contact en wars leken van uiterlijk vertoon en prestige. Ik voelde me er direct thuis.
Het programma was voor iedereen gelijk en bleek behoorlijk Spartaans: van 7 uur in de ochtend tot 22 uur in de avond werden we bezig gehouden. Met slechts één vrije dag per week. De eerste drie weken van de maand zagen er als volgt uit:
6:30 opstaan en douchen
7:00 ontbijt, bestaande uit divers vers fruit, yoghurt en geroosterd brood
8:00 loop-massage in koppels: massage met de voeten, waarbij je de prana (levensenergie) wakker maakt.
9:00 2,5 uur Tri-dosha yoga: een vaste serie van asana’s (lichaamshoudingen) voor flexibiliteit en kracht, en ter balancering van je hormoonhuishouding en prana, en het uitlijnen van je skelet, pranayama (ademhalingstechniek ter verbetering van het stromen van je levensenergie) en bandha’s (het samentrekken van bepaalde spieren, vaak in combinatie met een ademhalingstechniek, ook gericht op het verbeteren van de stroming in je levensenergie). OF zelf yoga-les leren geven.
12:00 vegetarische lunch (veel groenten, salades, soep, rijst en curry’s)
13:00 vrij
14:30 drie uur intensieve Tri-dosha yoga (de asana’s worden langer volgehouden en er komen variaties bij), inclusief de staande of zittende serie of stretches tegen de muur, óf drie uur lang de Dand-flow, een repetitieve serie asana’s ter versterking van botdichtheid en – uitlijning en kracht.
18:00 vegetarisch diner
20:00 lectures over Tantra yoga, massage of Sanskriet (de lange-termijn en korte-termijn leerlingen werden hierbij gescheiden), Puja (ceremonie ter verering van het goddelijke/Shiva en de vrouw als godin) of Kirtan (samen mantra’s zingen)
22:00 bedtijd
De vierde week bestond uit een lichter programma, waarbij je niet meer verplicht was de onderdelen bij te wonen. Deze week bestond voor mij vooral uit relaxen in mijn hangmat, veel tripjes op de scooter naar het strand, het plaatsje of een evenement bij één van de yoga-centra in de buurt. Koh Phangan is een bolwerk van bewustzijnsontwikkeling. Overal zie je veganistische eettentjes, avonden met Ecstatic dance, Healing music of Kirtan zingen, en er worden talrijke workshops aangeboden in spirituele zaken. Hou je hiervan, dan kun je je er een flinke tijd vermaken. Hou je er niet van, dan heb je er eigenlijk vrij weinig te zoeken.
Waar mijn angsten vóór de reis vooral bestonden uit rampzaligheden, zoals niet bij de ashram aankomen door onheil onderweg, te maken krijgen met tsunami’s, doodziek in het ziekenhuis opgenomen worden of gehersenspoeld en misbruikt worden door een enge guru, bleken tijdens de reis alleen de gigantische muggenbulten en intens jeukende huiduitslag die ik had, en de ritjes achterop de scooter over zanderige wegen, reden tot enige bezorgdheid. Maar ook dat was allemaal niet onoverkomelijk. En zelfs als mijn grootste doemscenario’s waren uitgekomen.., tja, dan was dat waar ik mee te dealen had. Als je alles in het leven uit de weg gaat door angst voor wat er zou kunnen gebeuren, dan doe je niets meer. Terwijl er zoveel moois te ervaren is!
Zoals op mijn huidige vision board staat: “it always seems impossible, until it’s done”. Zo verrassend simpel is het. Kijk je angsten in de ogen, de angsten die je tegenhouden het leven te leiden zoals jij dat graag wil, zodat je je daarna vrij in het leven kunt bewegen en vrij bent om je gewenste realiteit vorm te geven.
Vrijheid, er is wat mij betreft niets heerlijkers.