De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 4-7 Jouw seks- en liefdeverslaafde ikje.. wie ben je nou echt?

Ik was me er nooit van bewust geweest, maar pas toen ik in behandeling ging voor mijn liefdeverslaving, werd mij verteld dat meestal je hele identiteit gebaseerd is op het binnenhalen van zoveel mogelijk gelegenheden tot romantische intrige (of seks, als het om een seksverslaving gaat).

En ja hoor. Tot mijn grote ontzetting bleek ook míjn identiteit gevormd te zijn op basis van het vergroten van mijn aantrekkelijkheid voor mannen. Mijn hele doen en laten stond in feite in het teken hiervan, zonder dat ik dit ooit echt door had gehad.

Anderen laat je altijd een bepaald beeld van jezelf zien; een beeld waar je zelf ook in gelooft. Je politiek-correcte sociale masker als het ware. Ik denk dat anderen mij hoofdzakelijk zagen als lief, een beetje onzeker en altijd vrolijk en enthousiast. Stefanie, die doet geen vlieg kwaad. Zo zag ik mezelf eigenlijk ook.

Maar als ik echt eerlijk naar mezelf keek, dan klopte dat helaas niet helemaal.

Ik ben niet trots op de volgende opsomming, maar mijn verstoorde hechting uitte zich bij mij in de volgende zaken:

  • Ik wilde er – zoals velen – mooi uitzien, dus droeg ik make-up, verfde ik mijn haar blonder, maakte ik elke dag mijn weerbarstige golvende haar stijl en droeg ik kleding waarvan ik dacht dat het mannen zou bevallen: strak en een beetje sexy. Ik vond mezelf maar stijfjes en wilde losser en sexyer worden, dus ging ik op salsa- en buikdansles, maar ook burlesque en ‘sacred dance’ trokken mijn aandacht (wulpse dansen, die niet onder doen voor de dansjes van vrouwen in een stripclub). Als ik op stap ging of op een feestje was, dronk ik vrij veel of gebruikte ik drugs, zodat het dansen en sjansen me soepeler af ging. Ik kocht sexy lingeriepakjes in alle kleuren van de regenboog en besteedde daar flink wat geld aan. Ik wilde goed in bed zijn, dus zocht ik op websites wat ik precies kon doen om het mannen naar de zin te maken. En, en, en… haha, tja.
  • Ik had ook bepaalde maniertjes met alle mannen die ik tegenkwam: ik maakte veelvuldig oogcontact, lachte veel, gaf hen mijn onverdeelde positieve aandacht en was een uitbundige knuffelaar en aanraker. Ik wilde hun aandacht en bevestiging en wist dat dat op die manier het beste lukte. Ik wist precies wat ik moest doen om iemand voor me te ‘winnen’. In feite was ik er altijd op uit om de bevestiging te krijgen dat zij mij net iets leuker dan gewoon leuk vonden. Ik wilde figuurlijk gesproken door iedereen die ik tegenkwam naar rechts geswiped worden (LIKE!). Ik had dus ook vaak mannenvrienden, waarvan ik wist dat ze heimelijk verliefd op me waren of seksueel gezien meer van me wilden, omdat ik dat in hen aanwakkerde. Ik voelde dat ze niet gewoon vrienden wilden zijn, maar desondanks ‘friend-zone-de’ ik hen genadeloos. Ik bleef met ze afspreken. Mijn kleine beetjes aandacht hielden ze bij me. Ik was blij dat ze er meestal niet rechtstreeks voor uit durfden te komen en dus ook niks bij me probeerden (vooral omdat ik bijna altijd al verliefd op iemand was en ik het daar ook veelvuldig over had), dus die ongemakkelijkheid bleef me vaak bespaard. Ondertussen genoot ik van hun lieve aandacht. Biechtten ze toch hun motieven op in de hoop dat het wederzijds was, dan was onze ‘vriendschap’ meestal snel voorbij.
    Ik flirtte er lustig op los met Jan en alleman. Het gaf me een bepaald gevoel van macht, denk ik, wetende dat ik voorlopig niet zonder man zou komen te zitten. Dat ik goed in de markt lag, dat ik keuze genoeg had. Menig vriend/broer/neef van mijn vriendjes bleek mij zodoende leuk te vinden. Soms ging dat wel eens mis, dan ging ik in op hun avances. Dat kon, omdat ik meestal in een niet-relatie zat met exen (maar soms ook gewoon wel in een relatie..). Maar vrijwel altijd had ik flinke spijt achteraf, want ik voelde helemaal niets voor ze. Soms liep dat uit op een puinhoop. Dan waren er vaak meerdere mensen gekwetst of boos. Ik schaamde me rot en voelde me een valse heks. Ik snapte ook niet waarom ik het deed. Was ik dan zo aandachtssüchtig? Kennelijk wel. Mijn sjanserige gedrag bracht me ook wel eens in de penarie bij oudere mannen die zich dan niet in konden houden, want ook met hen deed ik altijd net een tikkeltje te leuk. Eigen schuld, dikke bult – al moesten zij met hun handen van mij afblijven -, maar het was niet iets dat ik vaker of erger wilde ervaren.
    Ik heb meer dingen gedaan in mijn leven, die op z’n zachtst gezegd iets onaardigs of grenzeloos in zich dragen. Het beeld van het lieve, onschuldige meisje dat ik leek te zijn was in elk geval niet helemaal waar. Deze dingen ga ik hier natuurlijk niet allemaal opbiechten (aha, er is dus toch een grens aan mijn openheid mensen!). Maar ik kan er kort over zijn: ik heb er spijt van en zie hierdoor beter hoe ik me wel wil gedragen en hoe niet.
  • Ook de talloze boeken die ik las en de cursussen en workshops die ik volgde hadden vaak een link met het vergroten van mijn aantrekkelijkheid voor het andere geslacht. Mijn boekenkast zit propvol boeken over ‘wat mannen willen’. Daar schaamde ik me eigenlijk een beetje voor, dus draaide ik hun kaft naar de achterkant. Ik volgde daarnaast zelfs een complete massage-opleiding, zodat ik mijn geliefden beter zou kunnen masseren. Ik werd me daar overigens pas van bewust toen ik weerstand voelde om anderen dan mijn geliefden te masseren, als onderdeel van mijn opleiding. Ik vond het lastig om zo dichtbij iemand te komen. Ook deed ik Tantra-workshops en vrouwentrainingen met die reden: om een begeerlijkere ‘liefdes’partner te worden.
  • Ik heb mijn hele leven een passieve houding gehad in al mijn relaties en vriendschappen. Ik liet mannen naar míj toekomen, ik initieerde nooit iets. Als we eenmaal een relatie hadden, dan bepaalden zij meestal wat we deden en hoe vaak we elkaar zagen. Ik kwam zelden met voorstellen tot leuke uitjes of activiteiten. We deden meestal wat zij wilden doen. Het maakte mij niet uit. Als we maar samen waren en veel lichamelijk contact hadden, dan was ik tevreden. Ik koos mannen die weinig van mij verlangden en me in die zin dus veel vrijheid gaven. Ik liet me door hen meenemen en verzorgen als het ware. Mijn hele leven was doordrongen van deze passieve houding, van mijn zelfzorg tot mijn werkhouding. Ik was vooral reactief en liep er op meerdere fronten de kantjes van af. Ik sportte niet, ik kwam nauwelijks van de bank af en achter de tv of computer vandaan, ik kookte en poetste zelden, investeerde weinig in mijn vriendschappen of de band met mijn familie, deed m’n best niet echt in mijn werk, etcetera.. Ware inzet van mijn kant was zeldzaam.
  • Ik wilde dat iedereen mij leuk vond en zich nooit door mij gekwetst voelde. Hierdoor voelde ik me gedwongen smoesjes te verzinnen als ik ergens niet naartoe wilde gaan, te liegen ‘om bestwil’ als iemand me om mijn mening vroeg en om mogelijk kwetsende dingen te verzwijgen. Alles in naam van vriendelijkheid en zorgzaamheid voor de ander. Maar hoe vriendelijk is dit eigenlijk? Ik voelde me steeds schuldig als ik het deed en was bang dat ik betrapt zou worden. Het voelde totaal niet vriendelijk voor mezelf. Maar ook naar anderen was het eerder onvriendelijk.. Wat hadden ze aan iemand die niet eerlijk durfde te zijn? Hoe echt was onze vriendschap dan? Hoe serieus nam ik hen..? Dacht ik echt dat ze zo goedgelovig waren, dat ik hen zo kon voorliegen? Nee, het was absoluut geen vriendelijkheid. Het was weglopen voor de eventuele gevolgen van mijn waarheid.
  • Tenslotte, hetgeen waar ik zelf de meeste last van had: ik koos altijd voor mannen die heel aantrekkelijk waren. Die meestal hordes vrouwen achter zich aan hadden lopen, ofwel omdat ze heel knap waren, ofwel omdat ze heerlijk onafhankelijk en stoer waren, ofwel omdat ze heel succesvol waren, maar vaak ook een combinatie van deze drie. Het waren catches en ze kozen voor MIJ. (Dan moest ik wel leuk genoeg zijn toch?) Tenminste, dat was het doel. Ze kozen me natuurlijk altijd maar half; wat wil je met zoveel concurrentie en zoveel ‘gek’ gedrag van mijn kant. Ik bleef desondanks achter ze aanlopen en hopen op een liefdevol happy end.

Als ik bovenstaande nalees (dit wordt overigens een ‘morele inventarisatie’ genoemd binnen SLAA, zie stap 4) word ik daar niet zo blij van.. het is vrij egoïstisch, ijdel, destructief en oppervlakkig gedrag. Zo heb ik mezelf nooit gezien en zo hoop ik ook niet te zijn. Wat zich van binnen allemaal écht afspeelde: grote onzekerheid, eenzaamheid, gebrek aan eigenwaarde en zingeving, probeerde ik met dit gedrag op te lossen of – eerder nog – af te dekken. Het gedrag fungeerde als een slordig geplakte pleister over een veel te diepe wond. Ik gebruikte de aandacht van mannen en de passie van mijn ambivalente geliefden als een drug om me beter te voelen over mezelf. Iets dat altijd alleen maar tijdelijk werkte en waar ik telkens meer van wilde.

Toen ik dit allemaal begon te beseffen zonk de moed me in mijn schoenen. Hoe kon ik nu mijn volledige identiteit veranderen, terwijl ik vaak niet eens doorhad wat ik deed als ik het deed?

Stap 4 tot 7 van de 12 stappen van SLAA gaan hierover:

4. We maakten een diepgaande en onbevreesde morele inventarisatie van onszelf op.

5. We erkenden tegenover God, tegenover onszelf en tegenover een ander mens de precieze aard van onze misstappen.

6. We waren volkomen bereid om God al deze karaktergebreken te laten wegnemen.

7. We vroegen God nederig onze tekortkomingen weg te nemen.

Hier kwam het vertrouwen in mijn Kracht (oftewel ‘God’) om de hoek kijken. Met behulp van dat vertrouwen heb ik het roer beetje bij beetje omgegooid. Het was een gigantische taak, want wat zou er nog van me overblijven? Wie zou ik zijn zonder dit alles? En vooral: wie hield ik dan nog over? Daar was ik bang voor.

Maar die angst was nergens voor nodig. Ik heb een betere band met mijn vrienden en familie dan ooit, ik doe wat ik leuk vind en wat bij me past en krijg meer liefde dan ik destijds kreeg. Alleen nu niet op een seksueel getinte wijze, maar op een oprechte wijze. Honderd keer fijner en echter. Het gaat nu om MIJ, als persoon, niet om mijn eventuele seksuele aantrekkelijkheid.

Nu vind ik het het allerbelangrijkst dat ik een goed mens probeer te zijn, zoals ik daarover lees in de yoga-teksten. Ik hoef geen heilige te worden, maar ik gedraag me zo integer en liefdevol mogelijk en corrigeer mezelf zodra ik dat even vergeten ben. Ik hou gepaste afstand naar mannen waar ik niets voor voel en doe niet onnodig flirterig. Op feestjes screen ik de ruimte niet op veelbetekenend oogcontact, maar focus op mijn vrienden en het dansen. Ik drink niet meer zoveel en ook drugs hoeven voor mij niet meer zo nodig. Ik ben eerlijk en direct over mijn motieven naar platonische mannelijke vrienden en verwacht dat ook van hen. Ik investeer veel meer in mijn (vrouwelijke) vriendschappen. Nu ik vrouwen niet meer als concurrentie zie, maar als bondgenoot, voelt dat veel fijner. Ik verf mijn haar niet meer (wat een geldslurpend gedoe is dat zeg) en draag het vaker zoals het van nature valt. Mijn kleding is nu veeleer een afspiegeling van wat ik fijn vind om te dragen en zelf mooi vind, niet om er sjans of bewondering mee te oogsten. Ook probeer ik te minderen met boeken en workshops die me helpen op het zo-begeerlijk-mogelijk-zijn-voor-mannen-vlak, al sta ik mezelf nog wel toe om te blijven leren over de vaardigheden die je nodig hebt in het aangaan van gezonde relaties. Ik besef nu alleen dat dat óók een onderdeel van mijn verslavingsgedrag is en beperk dus bewust de tijd die ik eraan besteed. En ik zet me voor de volle 100% in voor alles wat ik kies te doen; ik leef niet meer passief. Ik weet nu ook veel beter wat IK wil, in plaats van me te laten leiden door wat anderen doen.

Maar voor mij het allerbelangrijkste en lastigste: ik investeer mijn energie niet meer in mannen die ambivalent zijn over hun gevoelens voor mij. Die rond blijven kijken naar wat er nog meer te halen valt en geen waarde hechten aan het opbouwen van een fijne liefdesrelatie. Hoe groot mijn verlangen naar hen soms ook is, vooral als ik toevallig weer een ex tegen het lijf loop op een totaal niet voor de hand liggende plek (alsof het Universum me aan hen verbonden heeft) of ze contact met me zoeken. Dan wil ik zo graag weer toegeven aan ons verslavende contact en kan ik me zo beroofd voelen van alle mooie dingen in het leven. Dan verlang ik terug naar die heerlijke onbewuste staat van vroeger, toen ik mezelf nog zo kon verliezen in mijn highs (‘ignorance is bliss’, zeggen ze wel eens, hoe waar, maar ook niet-waar). Eenmaal bewust kun je niet meer terug naar onbewust. Helaas / Gelukkig. Ik wil die emotionele ellende niet meer. ‘Nee’ zeggen voelt ook goed, krachtig. Dat is zo waardevol. Ik vertrouw erop dat er veel en veel betere en mooiere dingen op mijn pad zullen komen, zonder al dat gedoe, ook al weet ik nu nog niet hoe die er uit zullen zien. Een catch is voor mij nu iets heel anders geworden.. een man die durft te kiezen voor liefde en zijn best doet een goed leven te leiden en zich ook inzet voor zijn relatie.

Dit blog is ook een voorbeeld van mijn ommekeer, hoe eng ik het vaak ook vind om me zo enorm bloot te geven. Maar die angst doet er niet toe, het is angst voor gezichtsverlies. De oordelen die al onze ego’s kunnen hebben zijn in feite onbelangrijk. Dit is wat het is, hoe lelijk en verward soms ook. Ik zet geen maskers meer op, maar ben bruut eerlijk over wat er allemaal speelt, in de hoop dat mensen zichzelf in mijn verhalen herkennen, zich niet meer de enige ‘loser’ voelen en er steun of kracht uithalen. What you see is what you get. We zijn allemaal losers én ook allemaal winnaars: gewoon mens dus.

“Als je zo open bent over je shit ga je nooit meer een man vinden..”, spookt het soms door mijn hoofd. Vast wel, misschien minder snel, maar dat is oké. Tegen mannen die ik nieuw leer kennen wil ik hier open over kunnen zijn. Het maakt me niet aantrekkelijker, integendeel, maar dat maakt me nu niet meer uit. Mijn relaties, zowel vriendschappelijk, qua liefde, als qua werk, moeten hierop kunnen aansluiten. Doen ze dat niet, dan passen ze niet (meer) bij de persoon die ik ben.

 


 

Lees ook in deze reeks:

De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 1 Erken je machteloosheid over seks- en liefdeverslaving

De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 2 en 3 Jouw ‘hogere macht’ vinden.

De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 8 en 9 “Het spijt me..”

De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 10 en 11 “Een kwestie van bewust blijven”

De 12 stappen tot herstel (SLAA) – Stap 12 Samen op weg naar boven