Ik heb de afgelopen periode een waardevolle les geleerd, doordat vrienden mij spiegelden in onzeker gedrag. Ik zag bij hen wat ik zelf ook doe in liefdesrelaties en voelde daardoor de impact die dit op mijn geliefden heeft.
In een eerder stuk vertelde ik al dat ik in vriendschappen vrij vermijdend ben, maar dat ik mijn best doe ze meer toe te laten. Ik haal namelijk veel geluk uit mijn vriendschappen, zowel in het geven als ontvangen van vriendschap, dus ik wil daar zeker niets in verpesten.
Ik heb alleen niet de behoefte om constant met vrienden te bellen, appen of meerdere keren per week (of überhaupt wekelijks) met iemand af te spreken. Doe ik dat wel, in een poging aardiger en socialer te zijn, dan bouw ik wrok op en ga ik juíst onaardiger doen en nog meer afstand nemen. Het liefst spreek ik één keer in de paar weken met ze af. En tussendoor misschien enkele appjes of even bellen als er echt iets te vertellen valt. Groepsapps waarin we elke verkoudheid, gekocht kledingstuk of gepland uitje delen.. tja.. dat hoeft voor mij niet. Ik klets veel liever in het echt een keertje goed bij.
Nu is het punt.. Als vrienden mij vertellen dat ze onzeker worden van mijn gebrek aan initiatief in onze vriendschap en ik die onzekerheid ook heel duidelijk bij hen voel als we samen zijn, doordat ze dan teveel hun best doen, dan krijg ik al gauw een overweldigend gevoel van benauwdheid. Het voelt heel ongemakkelijk.
Ik noem het ‘te aardig doen’, oftewel me het gevoel geven dat ze zich de mindere voelen en zich constant willen aanpassen aan wat ik wil. Veel ‘zoekend’ oogcontact maken (zoekend naar bevestiging, zoals een kind dat doet), veel complimentjes geven, vaak sorry zeggen, veel dingen zeggen of doen waarvan ze weten dat ik ze leuk vind, heel pleasend zijn.. kortom, hun hele energie straalt uit: “ik vind jou heel erg leuk en ik hoop dat jij mij ook heel erg leuk vind.. maar ik ben bang van niet“. Het is een behoeftige energie.
De eerste – onaardige en oordelende – gedachten die dan door mijn hoofd schieten zijn: “Pfff, relax, laat me met rust, ga uit m’n auraaa, wees gewoon lekker jezelf, heb eens wat meer eigenwaarde, focus niet zo op mij..” Hoe hard het ook klinkt, maar ik verlies op die momenten een beetje respect voor hen. Ik voel dan niet de behoefte weer snel met ze af te spreken.
Die kritische gedachten deel ik overigens niet, want dat zou hen waarschijnlijk alleen maar nóg onzekerder maken en de doodsteek voor onze vriendschap kunnen betekenen. En dat wil ik niet, want ik geef veel om hen. Ik zie hun gedrag ook wel voor wat het is: als een teken dat ze om onze vriendschap geven. Dus stel ik hen – als ze me erop aanspreken – zo goed mogelijk gerust, geef aan dat ik niet zo’n beller-apper-inititiatiefnemer ben, maar dat ik zeker om hen geef. Het komt niet eens in me op om daaraan te twijfelen. Dit alles in de hoop dat ze zo een groot deel van hun onzekerheid verliezen en ons contact daardoor meer ontspannen aanvoelt en ik me weer meer kan openstellen naar hen.
Maar eerlijk is eerlijk. Ze hebben dus ergens wel gelijk, want er zijn ook mensen die ik meer om me heen verdraag. Dat zijn de mensen waarbij ik het gevoel heb volledig mezelf te kunnen zijn. Waarbij ik dus gerust ook heel onsociaal mag doen, zonder dat ze zich dan onzeker gaan voelen of gaan twijfelen aan mijn liefde voor hen. Waarbij ik eerlijk mag zijn. Dus ‘nee’ mag zeggen op een voorstel en afspraken ook best eens mag afzeggen als ik er geen zin in heb. Waarmee ik niet constant hoef te praten als we samenzijn, waarbij ik ook gerust chagrijnig mag zijn, waarbij ik elk moment kan opstappen zonder dat ze zich dan niet meer kunnen vermaken of zich beledigd of onzeker voelen en waarbij ik ook gewoon mijn eigen ding kan doen terwijl ze naast me zitten of in dezelfde ruimte aanwezig zijn. Dat is mijn ideaalbeeld van een vriendschap. Ik hou van zelfstandige, zelfverzekerde mensen. Die WETEN dat het goed zit tussen ons. Mensen zoals mijn ouders, een paar goede vrienden en (als ik die heb) mijn vriendje.
Ik ben gewoon niet zo snel volledig op mijn gemak bij mensen. Vooral niet bij onzekere (‘anxious’) mensen. Die gespannen energie ervaar ik als overweldigend. Hoe leuk ik het verder ook heb met die persoon, na een paar uur samenzijn zit ik vol en moet ik daar echt van bijkomen. En juist omdát die persoon zo onzeker is, durf ik niet te zeggen dat ik stress krijg van ons samenzijn. Ik vind het daarom heerlijk als iemand relaxed is in ons contact, lekker zichzelf is (en dus ook eerlijk of ‘afwijzend’ tegenover mij durft te zijn), niet teveel met mij bezig is en zich totaal geen zorgen maakt als ik even niks van me laat horen. Dan voelt onze vriendschap in balans.
En ik ben zo blij dat ik dit alles voel!
Want.. deze vergelijking met vriendschappen geeft me het broodnodige inzicht in hoe klote het voor mijn geliefden voelt als ík onzeker ben over mezelf en over hun liefde voor mij als ze zich even terugtrekken. Als ik mezelf niet durf te zijn en veel te veel mijn best loop te doen om maar leuk gevonden te worden. Hoe energieslurpend dat voelt en hoe het ervoor zorgt dat ze hun respect voor mij verliezen. Respect is naast aantrekkingskracht nodig wil een relatie (of vriendschap) succesvol zijn. Ze voelen ‘het’ dan simpelweg niet en dat ‘het’ is niet zo gemakkelijk in woorden te vatten of op een aardige manier over te brengen.
Toink. Het kwartje is gevallen.
Zelfacceptatie lijkt hierin de sleutel: jezelf goed genoeg vinden, precies zoals je bent, inclusief je minpunten. Je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent. Vindt een ander je dan niet de moeite waard? Dan niet. Dat betekent niet dat je geen leuk mens bent, alleen dat je misschien niet zo goed bij elkaar past. Even goede vrienden – of juist niet natuurlijk.