Soms vind ik het lastig om te bepalen of ik echt al zoveel gegroeid ben in het overwinnen van mijn onveilige hechting, en de liefdesverslavingspatronen die daaruit voortkomen, als ik denk. Dat is op momenten dat ik voor mijn gevoel een terugval heb, zoals de afgelopen drie weken.
Ik heb gezondigd tegen mijn eigen voornemens: geen contact met exen opnemen en ze vooral niet weer gaan zien. Ik heb mijn meest recente ex-geliefde een aangeschoten ‘ik mis je zo’-appje gestuurd, waar nauwelijks een reactie op kwam. Heel pijnlijk, maar ook wel weer goed voor mijn acceptatieproces. En ik heb mijn voorlaatste ex-geliefde weer een aantal keer gezien. Al is er verder (nog) niks tussen ons gebeurt, gelijk voel ik dan weer die intense reactie die dat contact in mijn lichaam teweegbrengt. Het is echt een vechten-vluchten-bevriezen-respons. De adrenaline giert door mijn lijf. Het gaat volledig automatisch, zodra ik hem zie. Het zorgt voor een soort high, maar als hij weg is ook voor een low, omdat ik weet dat er niet meer in zit dan een gekke soort vriendschap+. Ik draai om de hete brij heen. Ik krijg wel een vinger, maar niet zijn hele hand. Het ontbreken van volledige wederzijdsheid in gevoelens zorgt voor die activatie van mijn stress-systeem. Een verslavend gevoel, want intens en ergens ook fijn, zoals een verliefdheid kan voelen, maar vooral energieslurpend en moedeloos makend. Al die stress is een aanslag op mijn gezondheid. Iets wat ik mezelf niet meer aan wil doen.
Ik heb het contact dus weer – vrij abrupt, maar wel met een open en eerlijke uitleg – afgekapt, nadat we samen een Tantra workshop wilden gaan doen, op mijn initiatief. Vrienden spraken me er op aan. Waar was ik nou mee bezig?! Zo zwaar onverstandig. Daarmee zou ik alles toch alleen maar aanwakkeren, terwijl hij dat niet zo voelt? Het was alsof ik opeens wakker werd voor wat ik deed. Zo gek en frustrerend.. vooral omdat ik er zo bewust mee bezig ben en er zelfs over schrijf! Het zijn de sneaky zetten van mijn onbewuste.. in de hoop hem voor me te winnen. Want dat is waar alles altijd om draait: de jacht op zijn liefde voor mij, de jacht op zijn “ja, ik wil jou ook, ik ben er voor je, altijd.”. Dat heb ik nodig om ein-de-lijk ‘kosmisch’ te kunnen ontspannen.. dan pas voel ik me veilig in dit leven. Althans zo voelt het. Het is iets wat een ander mij nooit zal kunnen geven, iets dat ik in mezelf moet leren vinden. Dat weet ik en daar doe ik ook mijn best voor.
En toch.. Mijn hoofd schoot weer dagelijks op hol met allerlei gedachten aan deze twee exen waar ik nog veel gevoelens voor heb en ik voelde me geregeld verdrietig en zelfs wanhopig, omdat het zo buiten mijn controle leek te liggen. Het voelde heel wankel, alsof ik op het randje van gekte zat. Maar wat is gekte? Voor mij is dat een extreme paniekaanval waar ik niet uitkom of een depressie. Ik ben altijd bang dat ik op een dag niet meer zelfstandig uit de emotie of gedachtenloop kom en om hulp moet vragen. Opgenomen moet worden. Zelfs dit opschrijven maakt me bang. Daar wil ik niet aan denken. En ik weet ook wel dat het geen ramp zou zijn, mocht het een keer zover komen, maar toch jaagt het me veel schrik aan. Tja.. Soms moet je aan jezelf toegeven dat je het alleen even niet redt.
Het voelt heel kwetsbaar om dat hier te delen. Veel kwetsbaarder dan de andere artikelen, die toch ook heel open zijn. Het voelt als een afgang: toegeven dat ik emotioneel niet helemaal stabiel ben. Daarnaast wil ik ook geen bezorgdheid opwekken bij de mensen die het dichtst bij me staan. Dat ik straks hén moet gaan geruststellen.
Ik weet dat het ‘ik-voel-me-kosmisch-onveilig’-gevoel nu eenmaal bij mij blijft opkomen. Kennelijk hoort het bij mij. Ik heb er al talloze keren in gezeten en ben er ook steeds weer uit gekomen. Hierdoor ben ik een persoon van uitersten, helaas. Het gaat ofwel super goed met me en ik ben met van alles en nog wat bezig, ofwel ik voel me verward, bang en depri. Er is weinig middenweg. Enkele psychologische etiketjes liggen voor de hand: bipolair.. borderline.. maar nee, het is allemaal echt niet zo extreem dat ik die op mezelf wil (laten) plakken. Al ben ik wel van de labels, zoals je veelvuldig in dit blog terug ziet komen. Mij helpt dat bepaalde patronen te begrijpen en erover te lezen op websites of blogs als deze.
Uitreiken naar mijn lieve vrienden en familie en actief worden helpt in de dallen het meest, hoe zeer ik ook in de ‘bevriezen’-modus wil gaan: veel slapen, liggen, de gordijnen dicht en niks doen, vooral geen contacten aangaan. Apathisch wachten tot het over gaat. Hoewel dat minder destructief is dan hoe ik vroeger reageerde (de vlucht-modus: angstig de troostende highs opzoeken in contact met niet volledig beschikbare geliefden of de vecht-modus: boos doen alsof de angst er niet is en me vol overgave storten in de afleiding van intens leven), weet ik dat ik daar niet aan toe moet geven. De beste remedie is dat ik de angst opmerk, besef dat het door mijn verstoorde hechting komt en dat het geen reële angst is en dat ik juist dán goed voor mezelf moet zorgen. Zo doorbreek ik op termijn mijn eigen angstige conditionering. Hoe zorg ik voor mezelf? Ik kan een vriend of vriendin bellen of appen, met iemand samenzijn, mijn ouders opzoeken, een wandeling maken, een boodschap doen, werken, iets leuks doen, sporten, iets in het huishouden doen of zelfs maar simpelweg douchen en mijn huis verlaten, wanneer ik daar totaal geen motivatie voor op kan brengen.
Met behulp van de technieken die ik uit de meditatie en cognitieve gedragstherapie heb geleerd lukt me dat nu meestal wel. Maar soms ook niet. Het blijft een worsteling. Maar een worsteling waar ik alles aan wil doen om er als overwinnaar uit te komen. Het pad van de yoga helpt me hierbij, dus dat wil ik blijven volgen. (Maar de psychologie/psychiatrie, coaching, persoonlijke ontwikkeling en zelfstudie zijn ook paden die voor velen – inclusief voor mij – grote verlichting kunnen bieden.)
Dus als ik even uitzoom: jawel, ik ben enorm gegroeid en daar nog steeds goed mee bezig. In vergelijking met zo’n vier jaar geleden is het een wereld van verschil. Ik ben zoveel zelfstandiger, (emotioneel) onafhankelijker en volwassener, veerkrachtiger en meer in tune met wie ik diep van binnen echt ben. Mijn leven is nu zoveel rijker en bruisender dan voorheen. De volgende keer dat ik me weer naar een nieuw iemand openstel (.. maar voorlopig even niet..) ga ik vanaf de start voor 100% wederzijdsheid, om de extra mentale en emotionele chaos te voorkomen, die ik absoluut niet kan gebruiken. Iets volledig vanzelfsprekends voor gezond gehechte personen, maar iets lastigs voor mensen zoals ik.
Ik ben nog lang niet uitgeleerd en een fout is snel gemaakt, maar daar ben ik me van bewust en dus blijf ik in mezelf investeren. Ik heb het volste vertrouwen.