Met een oud-liefje was ik in een kip-ei gesprek verzand, over waarom het niet had gewerkt tussen ons.
Hij vond dat ík telkens een muur tussen ons opwierp als we bij elkaar waren. Dan hield ik hem (fysiek of emotioneel) op afstand, waardoor hij het idee kreeg dat ik niet echt gek op hem was, maar dat ik gewoon iemand nodig had die mij aandacht en liefde gaf. Wie dan ook. Ik maakte geen echte verbinding met hem, vond hij, en hij leek het nooit goed genoeg te kunnen doen. Daardoor ging hij aan ons twijfelen en trok hij zich steeds meer terug.
Ik vond dat híj te veel uit contact ging als we niet samen waren. Dan hoorde ik dagenlang niets van hem. Hij nam zo weinig initiatief tot contact en als we samen waren, dan leek het maar om één ding te draaien. Hierdoor trok ik de conclusie dat hij niet echt geïnteresseerd in mij was, maar dat hij gewoon iemand nodig had die hem aan z’n trekken liet komen. Zodoende voelde ik me dus niet veilig genoeg bij hem. De noodzaak om mezelf te beschermen werd daarmee groter dan mijn verlangen om toe te geven aan mijn liefde voor hem. Ik hield hem dus inderdaad wat op afstand als we samen waren, uit angst dat hij me gebruikte.
We moesten uiteindelijk concluderen dat we allebei ongelijk hadden gehad. Angst had ons deze ideeën over elkaar ingefluisterd.
Het was zo’n duidelijke vicieuze cirkel, nu we dit zo bespraken, heel verhelderend om dat samen zo te bespreken en analyseren. Plotsklaps zagen we alles door een andere bril, namelijk die van de ander. Uiteindelijk had slechts één persoon de wijste hoeven zijn om deze cirkel van angst en vermijding te doorbreken. Maar.. we hadden dit gesprek nooit op deze wijze gevoerd en kenden elkaars perspectief dus niet. We wisten niet eens dat we in een cirkel zaten; niemand had de wijste kúnnen zijn.
Ik kon nu eindelijk naar hem uitspreken hoe ontzettend gek ik op hem was geweest, zonder bang te zijn dat hij hiervan zou schrikken en weg zou zijn, en hij kon nu eindelijk zijn onzekerheden en twijfels over ons benoemen, zonder bang te zijn dat ik dan op hem af zou knappen of me afgewezen terug zou trekken. Mosterd na de maaltijd, maar toch erg leerzaam om dit van elkaar te horen.
Weer een bewijs dat goed (leren) communiceren zo ont-zet-tend belangrijk is.
Het gesprek maakte ons weemoedig. We keken elkaar zuchtend aan en gaven elkaar een dikke knuffel. Tja.. De liefde was er nog steeds, de aantrekkingskracht ook.., alleen zat hij nu in een fijne relatie. Mijn hoop flakkerde desondanks weer flink op, moet ik eerlijk toegeven.
Het feit dat hij in een relatie zat vond ik pijnlijk om te horen. Vooral omdat hij vertelde dat hij zich bewust was geworden van zijn onveilige hechtingsstijl en dat hij eraan wilde werken, zelfs met behulp van een coach. Hij zag in hoe hij in vorige (pogingen tot) relaties, telkens de verbinding had vermeden en probeerde nu dus actief toenadering tot haar te zoeken.
Zij leek van hem te krijgen, waar ik zo naar had verlangd.
Maar, zijn huidige onbeschikbaarheid voelde tegelijkertijd als een zegen. Die creëerde namelijk een duidelijke afstand tussen ons, waarin – ironisch genoeg – dit intieme gesprek tussen twee (voormalig?) liefdesbangeriken eindelijk plaats kon vinden. Het had voorheen altijd als te risicovol gevoeld om hier samen rustig over te praten, beiden te bang om de verkeerde dingen te zeggen en elkaar te verliezen. Nu konden we elkaar echter niet meer verliezen, want dat was al het geval.
Als een relatie niet heeft gewerkt, kun je vaak pas na enige tijd duidelijk zien waarom het is misgegaan. Wanneer de heftigste emoties zijn gaan liggen en je allebei in staat bent om kalm en rationeel naar de oude relatiedynamiek te kijken en hier samen over in gesprek te gaan. Een goed gesprek kan dan erg helend werken; je leert er zoveel van!
Na onze afspraak zweefde ik naar huis. Ik voelde me closer met hem dan ooit, en toch kon ik hem ook loslaten. Ik wilde dat hij gelukkig was, ook als dat met zijn nieuwe vriendin zou zijn. Wat ik vooral voelde was heel veel liefde, en vertrouwen. Het komt wel goed met ons allebei.
Eén van mijn belangrijkste doelen is daarmee weer een stapje dichterbij gekomen: groeien in mijn vaardigheden om liefde te geven en te ontvangen. Liefhebben zonder de ander vast te grijpen of op afstand te houden, vrij en toch verbonden.