Het is een lange en moeilijke weg om van een patroon van verlatingsangst in je relaties naar een gezonder patroon te gaan. Daar ben je niet zo 1-2-3.
Zelf ben ik pas rond mijn 32e bewust geworden van mijn niet-werkende patroon in relaties. Daarvoor merkte ik uiteraard ook al dat mijn relaties vrijwel altijd een bron van spanning, verdriet, boosheid, maar ook enorme highs waren, maar ik dacht dat ik de verkeerde mannen koos. Dat het aan hén lag of aan mijn onvermogen op de ‘juiste’ mannen te vallen. Ik keek eigenlijk nooit naar mijn eigen overtuigingen en gedrag binnen de relaties. Ik had het volste recht om zo wantrouwend te zijn, zo jaloers, zo claimend, zo veeleisend. Als ze echt van me hielden zouden ze mij hun liefde tonen op de manier waarop ik vond dat dat hoorde: veel samen willen zijn (liefst elke dag), veel bevestiging geven, niet naar anderen omkijken, geen contact onderhouden met exen, geen vrienden van het andere geslacht hebben, überhaupt liefst geen contact met andere vrouwen hebben. Ga zo maar door. Ik wilde het alleenrecht op hun liefde. Ik schaam me er nu voor, maar toen dacht ik dat ware liefde er zo uit zag. Ik hield mijn vriendjes in een wurggreep.
Dat dat niet werkte ervoer ik natuurlijk ook. Ik had veel ruzies hierover met de vriendjes die echt van me hielden. Andere vriendjes, waarbij dat (nog) niet zo was, haakten gewoon snel af. Mijn constante getrek en drama zorgde ervoor dat zij afstand namen.
Bij mijn eerste vriendje, die ik op mijn 14e leerde kennen, ben ik zeven jaar verliefd geweest. Die hele periode hadden we een knipperlichtrelatie. Hij hield veel van me, dat zei en toonde hij in zijn hele doen en laten. We waren heel veel samen, maar hij gaf ook vaak aan niet af te willen spreken. Daar reageerde ik op z’n zachtst gezegd niet zo goed op. Er waren dus ook momenten dat hij me op de meest omslachtige manieren op afstand probeerde te houden. Hij nam zijn telefoon bijvoorbeeld dagenlang niet op, maar hij ging ook regelmatig vreemd. Telkens weer kreeg ik dat te horen via via of ontdekte ik het zelf door in zijn telefoon te kijken of zijn MSN messenger geschiedenis na te lezen (mijn intuïtie dat er iets niet klopte was elke keer terecht). De relatie was dan weer even voorbij, om later toch weer opgestart te worden. Als het weer eens uit was en hij nieuwe vriendinnen had ging hij vreemd met mij en toen ik een relatie kreeg met iemand anders, heeft hij alles uit de kast getrokken om me terug te winnen. Met succes. We konden niet zonder, maar ook niet met elkaar. In elk geval niet op de manier waarop ik dat graag wilde.
Toen dacht ik altijd: wat een klootzak is het! Maar nu denk ik: wat een afschuwelijke heks was ik! We waren nog heel jong en hij lag goed in de markt, dus ik snap de verleiding wel, en ik maakte het hem vrijwel onmogelijk om een fijne relatie met me te hebben.
Daarna volgden nog een paar kortdurige relaties / niet-relaties, voor mij heel intens, maar het was geen echte liefde. Op mijn 25e kreeg ik een relatie die fijn voelde. Een veilige haven, waar ik eindelijk tot rust kon komen. Deze jongeman ging echt voor me en liet me dat op alle mogelijke manieren weten. Ik kon hem vertrouwen en we woonden al snel samen. Hij ging anders met mijn verlatingsangst om. Hij zei op een rustige toon wat hij wel en niet wilde, wat oké voor hem voelde en wat niet. Ja, samenzijn is fijn, maar hij had ook nog een leven naast mij. Desondanks leverde hij veel van zichzelf voor mij in. Het contact met vriendinnen bijvoorbeeld, of zijn behoefte te reizen zonder mij. We waren vrijwel altijd samen, zelfs naar zíjn vrienden nam hij me mee. (Ik kwam er ooit achter dat ik niet al te liefkozend ‘de tekkel’ werd genoemd.. waar mijn vriend was, volgde ik. Behoorlijk beschamend kan ik je zeggen.)
Je zou zeggen dat ik dus alles had wat mijn hartje begeerde. Maar nee. Zo werkt dat kennelijk niet.
Destijds had ik het niet door, en hij waarschijnlijk ook niet, maar omdat hij zoveel van zichzelf voor mij opofferde (voor mij nota bene) begon ik hem minder te respecteren. Hij werd minder aantrekkelijk voor me. Ik wilde een man met zelfvertrouwen, die voor zijn eigen wensen opkwam en zich niet door mij liet ringeloren. De seks werd steeds minder – ik had er geen zin meer in – en op een gegeven moment kon ik hem niet eens meer knuffelen zonder dat dat onoprecht voelde. Hoeveel ik ook van hem hield, ik voelde vooral weerstand. Dus.. na een relatie van vijf jaar en een prachtig nieuw ingericht appartement dat we nog geen jaar geleden samen gekocht hadden, gingen we uit elkaar.
Wat volgde was een periode met veel verdriet, veel onbegrip (hoe had dit kunnen gebeuren?) en een halsoverkop opgedoken niet-relatie, die bijna twee jaar duurde. Ik haalde het gevoel dat ik leefde, door de opeenvolging van highs en lows, in. Het gevoel dat zo bekend en vertrouwd voor mij was, maar dat ik de afgelopen jaren niet gevoeld had. Mijn ex zat trouwens ook niet stil.
Ik kon weer ademen, ik leefde weer. Maar met een hoge prijs: ik was mijn veiligheid kwijt. Ik was weer ontzettend vaak verdrietig en bang.
Toen ook deze niet-relatie strandde, ben ik gelijk in het Tinder-datingleven gedoken. Ik kon gewoonweg niet alleen zijn. Het voelde leeg en zinloos. In deze periode ben ik in therapie en intimiteitscoaching gegaan. Ik belandde zelfs in een verslavingskliniek, met de diagnose ‘relatieverslaving’. Ik las alles wat los en vast zat over verlatingsangst en bindingsangst, liefdesverslaving en hechtingsstoornissen. Vooral de boeken ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz en Attached van Levine en Heller maakten behoorlijke indruk. Ik leerde methoden om met mijn angst om te gaan en deze niet meer uit te leven.
En zoals elke weg van persoonlijke ontwikkeling ging dit met heel veel vallen en weer opstaan. Eerst is daar de bewustwording van je niet-helpende reactiepatronen (de fase van bewuste onbekwaamheid). Heel confronterend om opeens te zien dat ik zélf al die tijd een groot deel van het probleem geweest was. Het voelde vrij hopeloos. Zou ik dit ooit kunnen veranderen? Het zat zo ontzettend diep.. Stapje voor stapje ging ik oefenen met de mannen waar ik niet-relaties mee had. De fase van bewuste bekwaamheid. Natuurlijk bleef ik de mist in gaan en kwam mijn verlatingsangstpatroon in alle hevigheid naar boven. Ik werd zo onwijs getriggerd door hun terugtrek-acties. Ik kon niet anders in zo’n moment dan reageren met mijn onbewuste vecht/vlucht-reactie.
Maar het werd langzaamaan steeds gemakkelijker. Steeds vaker lukte het me om kalm te blijven, mijn angst te observeren en er niet door meegesleept te worden. Ik kon steeds vaker vanuit kalmte reageren. Het enige probleem was nu dat ik te ver doorschoot in het tegenmoet komen aan hun patroon van bindingsangst of aan hun voorkeur voor een niet-relatie. Ik verloor mijn eigen verlangens aan verbinding uit het oog. Die had ik als fout en ongezond bestempeld. Ik kon het onderscheid tussen verlatingsangst en verlangen naar verbinding niet goed meer maken.
Ik miste de mooie liefde tussen mijn ex en mij, waar ik altijd op kon bouwen. Een teammaatje, om het leven mee te delen. Een liefde die zo ontzettend goed had gevoeld. Een liefde waarvan ik wist: zo hoort liefde te voelen.
Ik moest dus een middenweg vinden. Niet helemaal versmolten zijn, maar ook niet de onveiligheid van een niet-relatie.
Daar ben ik nu aanbeland. Liefde en verbinding zijn voor mij nu een voorwaarde om een relatie met iemand aan te gaan, maar dan op een heel vrije manier georganiseerd. Ik vind het belangrijk dat iemand voorbij zijn eventuele bindingsangst wil komen, daar aan wil werken, net zoals ik gedaan heb en nog steeds doe. Ik vind het belangrijk dat hij zijn best doet. Dat hij mij probeert te begrijpen en dat hij mij toestaat hem te begrijpen, door het erover te hebben. Tegelijkertijd wil ik ook graag dat we allebei individuen blijven en ons eigen leven blijven behouden. Het mag af en toe mixen, graag zelfs, maar een echte versmelting van levens wil ik niet meer.
Natuurlijk is ook dit weer een pad vol experimenten en vallen en opstaan. Ik doe ook zeker nog niet alles ‘goed’ en heb nog best wat moeite met open communicatie. Maar langzaam maar zeker voel ik het vertrouwen, in mezelf dit keer. Wat er ook op mijn pad komt, ik kan het wel aan. Het komt goed. Een geweldig krachtig gevoel, dat ik iedereen die bekend is met intimiteitsproblematiek, toewens.
—
Elephant Journal
– by Lisa:
“Dear Emotionally Ambivalent Man
I could have loved you. A few years ago, I probably would have.
I would have willingly gotten on the roller-coaster that is you and rode it until it flew off the rails.
I would have believed that somehow, someday, it would be worth it.
I would have hummed the lyrics to Offspring, “The more you suffer, the more it shows you really care.”
I would have justified your behavior with custom made excuses and pretended that it didn’t cut me when you ignored me.
I would have convinced myself that with time, you would come closer, let your guard down and let me in for good.
But now, it’s different. Now, I know better. Because I’ve dated you before. Hell, I even married you once. This is not the first time I’ve been offered a ticket to a free emotional roller-coaster ride, but now I see clearly that the ride is never worth the fall. Now, I realize that your ambivalence is not about me, and because I am not the cause, I can never be the cure.
I recognize that this is about some demon you’ve yet to integrate, and that you’re still living by a script someone else wrote for you.
Your hot and cold behavior mixes in my mouth and leaves me with a lukewarm sensation. And like tepid room water, I just want to spit it out.
I am a woman who deserves a man whose response to my invitation is “f*ck yeah,” and this time, I won’t accept a sip from the cup you extend half-heartedly.
We both deserve better than that.
You have a story, a history and a pain journey just like me. That pain and that journey still live in you, and in many ways, are controlling your decisions. You see, if you didn’t want this to some extent, you would not have opened the door. You wouldn’t have walked through it.
I knew what I was getting into and I don’t blame you for that. I offered you a chance to surprise me, because I knew if I didn’t, I would always wonder what might have been, if I had only been brave enough to take a risk. I’m glad I did and I would do it again.
I don’t regret knowing you, taking a chance on you and letting you into my world.
The worst feeling is wondering what might have been, and as a part of my commitment to live fully and ride the waves as they come, I am embracing any opportunity that opens my heart. And your presence did open my heart—now, my heart aches a bit, but it was stretched and has a larger capacity than it did before. For that I am grateful.
So thank you—for opening me, challenging me and even for hurting me.
Your presence in my life showed me some areas that still ache in me, but mostly, it helped me to remember who I really am, what I really need and what I deserve. With my newly expanded heart and awareness I have the capacity to receive the crazy-passionate love that’s coming my way.
I hope you find the same.
With gratitude,
The one who got away”
https://www.elephantjournal.com/2015/06/dear-emotionally-ambivalent-man/