Triggers zijn hele lastige dingen en kunnen je relatie kapot maken.
Voor wie er niet bekend mee is.. triggers kunnen bepaalde gedragingen van je geliefde zijn, die intense nare emoties bij je opwekken, veroorzaakt door een ‘trauma’ uit je verleden. En trauma hoeft niks extreems te zijn als misbruik of mishandeling, maar het kan bepaald gedrag van een van je ouders zijn geweest, waar jij veel moeite mee had. Een voorbeeld is heel dwingend gedrag, zoals “jij moet dit of dat doen”. Zodra je onderbewuste dat gedrag in je geliefde herkent gaan je nekharen overeind staan en reageer je als het kind van toen: “Ik moet helemaal niks!!”. Je voelt walging en woede. Of je geliefde reageert niet op een sms en dit maakt je onzeker en razend. Het herinnert je onderbewuste aan de wanhoop die je als kind voelde als je moeder je roep om aandacht negeerde.
Je emotionele reactie in het moment is in elk geval buiten proportie en het kan ervoor zorgen dat je gelijk de hele relatie in twijfel trekt. “Ik kan niet samenzijn met iemand die zo’n onmogelijk gedrag vertoont”, denk je dan. Dat dacht ik ook altijd. Zíj waren onmogelijk. Zíj moesten veranderen. Zíj moesten inzien dat hun gedrag niet oké was.
Nu denk ik daar anders over. Ik zie dat iedereen anders op bepaald gedrag reageert. De een vindt dit niet kunnen, de ander heeft moeite met dat, afhankelijk van hun levenservaringen, hun conditionering. Wat ik verschrikkelijk vind in een geliefde, vindt een vriendin van mij totaal geen probleem bij haar vriend. Als de wereld echt zo zwart/wit was: dit gedrag is objectief goed / dat gedrag is objectief fout, dan verschilden we daar niet in. En ik zie ook dat mijn heftige emoties meer zeggen over mijn verleden en minder over het huidige moment. Ergens heb ik opgepikt dat dat soort gedrag heel pijnlijk was en heb ik het naar het hokje ‘absoluut-niet-oké’ verbannen.
Het is heel bevrijdend om dat te beseffen. Want als ik nu getriggerd word, schiet ik niet meer automatisch in de beschuldigende modus. Ik voel mijn emotie nog wel, maar weet nu dat die heftigheid grotendeels iets is van vroeger, waar ik nu niets mee hoef. Ik hoef het alleen maar te voelen en me er bewust van te zijn. Dan gaat die emotie vanzelf weer voorbij. Vanuit rust kan ik dan kiezen hoe ik op het gedrag WIL reageren, in plaats van dat ik er op MOET reageren. Ik kan dan zeggen wat het gedrag met me doet en bijvoorbeeld de ander verzoeken daar rekening mee te houden. Dat inzicht en de vaardigheid er mee om te kunnen gaan (met behulp van meditatie / mindfulness en geweldloze communicatie) zijn voor mij zeer behulpzaam geweest om ‘gezonder’en volwassener in relaties te staan.